Column: Treinmageddon
Toegegeven, ik vind Almelo ook niet de mooiste stad ter wereld. En er is misschien niet superveel te doen, en doorgaans weinig reden om heen te gaan. Maar om de stad nu hermetisch af te sluiten zodat er niemand in-of-uit kan, zoals spoorbedrijf Prorail in september en oktober drie weken van plan is, dat gaat wel heel erg ver.
In de week van 23 september is er geen treinverkeer van Almelo naar Enschede, in de week en in de weken van 30 september en 7 oktober wordt de verbinding de andere kant op naar Rijssen en Nijverdal afgebroken om de overlast maximaal te spreiden voor reizigers die van buiten Twente komen of de regio juist willen verlaten. Volgens Prorail en is deze Armageddon van spoorellende - treinmageddon zo u wil - juist een voordeel: door alle ellende achter elkaar te laten plaatsvinden, te clusteren in Prorail-jargon, is alle ellende in ieder geval in één keer achter de rug. Zo is de gedachte in ieder geval: ‘eerst en zuur en dan het zoet’.
Cynisch, wellicht
Wie vaak met de trein reist weet dat het van zoet slechts zelden komt, en dat het zuur vaak sterk genoeg is om het glazuur van je tanden te trekken. Ik zal niet de enige zijn die ernstige twijfel heeft of de beloofde bussen wel gaan rijden, of er genoeg zijn, en of ze straks niet in de files gaan staan die er ongetwijfeld komen omdat mensen niet meer met de trein rijden. Cynisch, wellicht, maar ook geïnformeerd door een jaar of twintig forensen met het openbaar vervoer. Negatieve verwachtingen blijken dikwijls een vooruitziende blik.
Het lukte Prorail schijnbaar niet om dit in de zomervakantie te doen ‘onze capaciteit is eindig’ (lees: andere regio’s hebben prioriteit), en het moet wel nú want ‘groot onderhoud is dringend nodig’ (lees: we hebben het spoor hier jarenlang verwaarloosd tot het echt niet meer kon). Dat het overlast voor ons zal opleveren staat wel vast. Een groot deel van onze studenten en medewerkers reist met de trein. De reis van Almelo naar Enschede, normaal 19 minuten, duurt nu 45 minuten. Dat zal voor veel Saxion-gangers de reistijd aanmerkelijk verlengen. De verleiding is dan groot om maar gewoon niet te gaan.
Helder communiceren
In tijden van nood is het zaak helder en eenduidig te communiceren. En Saxion heeft dan ook, op intranet, een heldere lijn uitgezet. Voor haar médewerkers in ieder geval. Goed, weliswaar is er de licht hallucinante opmerking om zoveel mogelijk met de fiets te komen (Almelo-Enschede is ongeveer anderhalf uur fietsen, vanuit Nijverdal is het meer dan twee uur), maar dat hoort bij nu eenmaal de standaard duurzaamheidspraat. De kern van de boodschap is echter: lessen en toetsen gaan gewoon door. Het is vervelend, maar alles omgooien is onhaalbaar. Dat is volstrekt begrijpelijk.
Het was daarom fijn geweest als diezelfde boodschap ook aan studenten was overgebracht. ‘Alles gaat gewoon door’. Maar dat is niet het geval. Studenten wordt in hun versie van het intranetbericht slechts opgeroepen hun docenten en opleidingen te mailen als ze echt niet kunnen komen. Daarmee wordt het probleem, en het brengen van het slechte nieuws , vervolgens bij docenten en opleidingen gelegd. Alsof die zomaar maanden van tevoren toetsen of lessen kunnen verzetten (was Saxion maar zo flexibel).
Slecht nieuws communiceren is nooit leuk. Dat weten ze bij Prorail, dat weten ze bij Saxion. Maar Prorail is dan ten minste mans genoeg om zelf te staan voor hun impopulaire besluiten.
Die organisatorische volwassenheid heeft Saxion nog niet helemaal bereikt.
Rubrieken
Gerelateerde artikelen
Column: Kabinetsplannen
Dr. Martin Luther King schreef ooit dat onderwijs primair als functie heeft om intensief te leren denken, en ook kritisch te denken. En we leven in intensieve, en kritieke tijden. Er lijken magere jaren aan te komen voor het hoger onderwijs. Het nieuwe kabinet wil zo’n honderden miljoen per jaar op ons bezuinigen, en daarnaast nog zo’n driehonderd miljoen op onze studenten via het invoeren van de langstudeerboete.
Column: Rendementsdenken
Een jaar of tien geleden was het hip om tegen het rendementsdenken in het hoger onderwijs te zijn. Rendementsdenken werd gezien als een eenzijdige focus op streefcijfers, vooral gericht op het zo snel mogelijk, zoveel mogelijk, studenten door de opleiding jagen. Dat was deels een logische tendens, want daar worden hogescholen op bekostigd.
Column: Het project
Op de eerste dag van deze maand kreeg ik onverwacht een berichtje van mijn directeur. Hij feliciteerde me met mijn 12,5-jarige dienstverband bij Saxion. ‘Dat kan niet kloppen’, dacht ik en keek het meteen na. Maar, zo voel ik me genoodzaakt te erkennen, soms hebben directeuren gewoon gelijk.