Column: Wrok

Ten eerste duurde het maanden na afronding voor ik iets hoorde over mijn diplomauitreiking. Op de dag zelf bleek de gebruikelijke ceremoniële ruimte die mijn faculteit gebruikte niet beschikbaar, waardoor we in een achterafzaaltje terechtkwamen. En omdat de organisatie vervolgens een verkeerd lijstje met namen en tijden ophing, hadden ik en andere afstudeerders bijna onze eigen ceremonie gemist, als we niet door oplettendheid de fout zelf tijdig hadden ontdekt.

Vervelend, maar overkomelijk. Ruimtes zijn soms niet beschikbaar, fouten worden gemaakt. Wat voor mij echter de druppel was, was wat ik zag toen ik mijn verkregen diploma opende. Voorin de kartonnen map met daarin de benodigde papieren zat een A4-tje met daarop de tekst “Dit blad zit voor de bul omdat de bullenmap afgeeft”. Ooit had kennelijk een minder competente universiteitsmedewerker afgevende mapjes laten bestellen, en de conclusie bij ontdekking was niet “Goh, diplomeringen zijn best belangrijk, laten we ze vervangen”, maar “met een A-4tje ertussen komen we er wel mee weg”. Voor mij een even armoedig als duidelijk signaal: het interesseerde de Rijksuniversiteit Groningen geen zier dat ze weer een kersverse doctorandus hadden afgeleverd.

Laatste les

Ik heb mij die les, de laatste van mijn universiteit, ter harte genomen. Tussen mij en de RuG is het nooit meer helemaal goedgekomen, waardoor ik er bijvoorbeeld voor heb gezorgd dat de RuG geen contactgegevens heeft om mij als alumnus te informeren over activiteiten of te bedelen om geld. Niet dat ik denk dat ze daar zwaar aan tillen, want zoals gezegd, hun desinteresse is gedocumenteerd.

Waarom vertel ik dit? Omdat ook wij als Saxion ons moeten realiseren dat afgestudeerden onze belangrijkste ambassadeurs zijn. En dat het verstandig is die ambassadeurs de wereld in te sturen met een goed gevoel over hun opleiding en hun instelling. Dikke kans dat wat alumni het meest bijblijft niet die leuke psychologiedocent is, of dat ontzettend studentvriendelijke rooster, of dat boeiende interdisciplinaire project, maar het laatste dat ze hebben meegemaakt, hun afstuderen.

Varken

En in dat kader wil ik opmerken dat ik de laatste jaren nogal wat diplomeringen, propedeuse en bachelor, heb meegemaakt in wat ik met de beste wil van de wereld niet anders kan omschrijven dan een hal. De ingangshal van het gebouw in Deventer, de hal van het hoofdgebouw in Enschede, de hal van het Epy Drostgebouw in Enschede. Daarbij niets ten nadele overigens van de mensen van Saxion Events, die met rode lopers, lampen en al wat niet alles doen om de grootst mogelijke sfeer in de hal te persen. Maar net zoals een varken met lippenstift op nog steeds onmiskenbaar een varken is, blijft een hal een hal. En ja, deels heeft dit te maken met corona, maar zeker een grotere opleiding heeft weinig alternatief binnen Saxionmuren.

Wij missen op dat soort momenten een goede, grote ceremoniële ruimte. Niet alleen daarvoor trouwens, ook het inhuldigen van lectoren, opening van het academisch jaar, huldigen van studenten die scriptieprijzen winnen, er zijn legio invullingen te bedenken.

Ik weet het, met drie locaties is het ingewikkelder, en het CvB is niet zo enthousiast over nieuwe vastgoedprojecten. Maar als alternatief zijn er genoeg externe locaties die je zou kunnen gebruiken, en in het verleden ook zijn gebruikt, zoals de Grote Kerk in Enschede. “Te duur”, hoor ik fluisteren. Dat is mogelijk, maar je kunt je afvragen of er echt een prijskaartje te hangen is aan een goede, laatste indruk voor afzwaaiende studenten, en alle meekomende aanhang. Je kunt een visitekaartje maar één keer afgeven.

Wat mijzelf betreft, ik heb mijn bul inclusief het ongewenste voorblad altijd bewaard als herinnering. Maar mocht iemand van de RuG dit lezen, ik ben bereid de strijdbijl te begraven in ruil voor een nieuwe, afgeefvrije diplomamap. Tot die tijd koester ik mijn wrok.