Ruim baan, hier komt reddende huismeester Jacco aan: ”Die eerste seconden zijn het belangrijkst”
Het liefst was hij misschien wel brandweerman geworden, maar dat zag zijn vrouw toch niet zo zitten. Maar toch rukt huismeester Jacco Schalkwijk uit om levens te redden, ook als hij op Saxion aan het werk is. Dus kan hij elk moment in ziedende vaart het pand uit sprinten, zoals ook dinsdagochtend gebeurde. “Voor mij is het simpel. Elke seconde telt.”
Ruim baan, daar komt de huismeester aan. Ook de SaxNow-redactie moet eraan geloven, dinsdagochtend op de roltrap van het Ko Wierenga-gebouw in Enschede. “Even aan de kant, ik moet iemand reanimeren”, klinkt het van achteren. Een tel later sprint huismeester Jacco Schalkwijk (25) voorbij.
Volledig in tenue, met rammelende sleutelbos en zware veiligheidsschoenen, sprint hij in een ziedend tempo het plein op. Hij slaat links af en binnen de kortste keren is hij slechts een stipje aan de horizon richting het spoorviaduct.
Aan de Hengelosestraat is iemand onwel geworden, dus rukt Schalkwijk uit. Voor hem is dat volkomen vanzelfsprekend. “Of het nou dag of nacht is, ik ga erop af. Al gaat mijn eigen hartslag wel direct vijftig slagen omhoog van de adrenaline.”
Schalkwijk is aangesloten bij HartslagNu, het landelijke reanimatie-oproepsysteem van Nederland. Bij de melding waar hij vanochtend in vliegende vaart op afvloog, was zijn assistentie al niet meer nodig. De ambulance was sneller. “Dus dan is het puur even vragen of ze mijn assistentie kunnen gebruiken. Als dat niet zo is, dan ben ik zo weer weg. Ik ben geen ramptoerist.”
Huismeester Jacco Schalkwijk is als hulpverlener aangesloten bij HartslagNu. Dat betekent ook dat hij soms uitrukt tijdens werktijd, zoals afgelopen dinsdag. Foto's: Marlene Mahn
Leven redden
Om nou te zeggen dat die melding van vanochtend business as usual is voor Schalkwijk, dat voert te ver. Toch is het voor hem, zoals eerder aangegeven, heel normaal om dit te doen. “Ik ben een mensgericht persoon. En ik wil graag helpen. Als het lukt om iemand tot leven te wekken, help je iemand echt”, zegt hij, met gevoel voor understatement. Even daarna: “Je kunt iemand een miljoen geven, maar dat staat toch niet in verhouding tot iemand het leven redden.”
Elf keer is hij uitgerukt sinds hij aangesloten is bij het reanimatienetwerk. De eerste keer dat hij in actie moest komen, hij was toen nog 17, was in zijn woonplaats een man onwel geworden. Waarschijnlijk dankzij onder meer hulp van Jacco, en andere gealarmeerde hulpverleners, overleefde hij het. “Dat hoorden we later via zijn vrouw.”
De andere keren was het tevergeefs, en daar moet je tegen kunnen. “Als je er wekenlang niet van kunt slapen, dan moet je dit niet doen. Het is stressvol, maar daar kan ik tegen. Ik ben hulpverlener, omdat ik er tegen kan. Wat je wel altijd bijblijft, is het gezicht van de persoon die je reanimeert.”
Hulpverleners krijgen via de politie vaak nazorg aangeboden. Belangrijk, maar in Jacco’s geval is die tot nu toe niet nodig geweest, zegt hij. Hij heeft zijn vader om mee te praten. Die zat 28 jaar bij de vrijwillige brandweer, zo zegt Jacco. “Hij zit ook op de app, zat bij de brandweer. Hij weet dus hoe het is.”
Die geeft hem ook tips. Zoals bij twijfel, ook na alle checks, maar gewoon te beginnen met reanimeren. “Als het niet nodig is, dan krijg je vanzelf een knal.”
"Als het niet nodig is, krijg je vanzelf een knal." Foto's: Marlene Mahn
Anderen inspireren
Hij doet zijn verhaal nu ook om anderen te inspireren om zich ook aan te sluiten bij HartslagNu. Hij tovert zijn mobieltje tevoorschijn, drukt wat in en komt even later met keiharde feiten: 238.000 vrijwilligers waren er in 2021 al aangesloten bij HartslagNu. “Maar dat kunnen er nog veel meer zijn. Ik zou willen dat zoveel mogelijk mensen dit doen. De eerste secondes na een hartstilstand zijn namelijk het belangrijkst. Elke seconde telt.”
Zijn collega’s weten dat hij dit doet, zegt Schalkwijk. “Het gaat allemaal in een split second. Het ene moment lopen we met zijn tweeën, het volgende moment roep ik: ik ben weg, naar een reanimatie.” Daarna gaat hij gelijk weer aan het werk. “Dan kijken ze me soms wel een beetje gek aan, zo van: hoe gaat het met je. Maar als ik er niet tegen kon, dan was ik er niet aan begonnen.”
Elke seconde
Zijn wens om mensen te helpen, redden in dit geval, grenst ergens misschien aan het ongezonde. Voor hemzelf welteverstaan. “Ik denk zelfs dat ik mezelf misschien wel om zeep zou kunnen helpen bij een actie om een ander het leven te redden. Klinkt misschien gek, maar is wel zo.”
En die zware veiligheidskisten, waar hij vanochtend op voorbij kwam klossen? “Het zijn inderdaad beste kisten, maar dat voel je niet eens. Zo hoog zit de adrenaline. Als je niks probeert, dan is de kans ook nul. Je moet het altijd proberen. Voor mij is het simpel: elke seconde telt.”
Gerelateerde artikelen
Column: Revolutie in de hogeschool
Een veel voorkomende misvatting is dat de democratiseringsgolf in het hoger onderwijs eind jaren ’60 begon met de Maagdenhuisbezetting aan de Universiteit van Amsterdam. Dat is niet zo. De revolutie begon bij de hogescholen, specifiek de Katholieke Hogeschool Tilburg. De bezetting van die instelling vond een maand eerder plaats, duurder langer, was geweldlozer en effectiever in het bereiken van de doelstellingen (namelijk meer medezeggenschap voor studenten).
Roep om gezamenlijke lunchpauze voor studenten: ‘Als Saxion wat aan binding wil doen, moet er geïnvesteerd worden’
Heel de hogeschool rond het middaguur even op pauze, zodat studenten naar een activiteit kunnen, of simpelweg samen een broodje eten en de benen strekken? Studium Generale, de Green Office en de OnderwijsInnovatie Hub pleiten voor een collectieve pauze van een uur voor alle studenten van Saxion. “Als er niks verandert, is Saxion over een paar jaar slechts een winkelcentrum voor kennis.”
Stagiaires Evi en Emme voor één dag slachtoffer: maandelijkse perikelen, een charmante bhv’er en ‘mannengrappen’
Doen alsof je flauwvalt om vervolgens door een charmante bhv’er opgeraapt te worden? Deze kans konden SaxNow-stagiaires Emme en Evi niet laten liggen. De periodieke bhv-oefening stond dinsdag op de planning, maar er was nog een tekort aan oefenslachtoffers. En zo werden Emme en Evi niet alleen verslaggevers, maar speelden ze een actieve rol in de oefening.