Onbezongen held Jeannette Ennen; “De tijd leerde me dat ik niet altijd hoef te rennen"

Ik begin met een onbeleefde vraag, voor het artikel heb ik je leeftijd nodig.
“Geen probleem! Ik ben net 59 geworden. Daar ben ik trots op en voel ik me gezegend mee. Ja, ook dankbaar, maar ik zeg bewust gezegend omdat ik gelovig ben. Mijn zwager overleed op zijn 58^ste, zomaar in een dag tijd, dat was 5 jaar geleden. Toen ik 50 zou worden, zag ik daar als een berg tegenop: wat word ik oud dacht ik. Toen mijn zwager overleed wist ik: dat moet je omdraaien, het is veel beter om dankbaar en gezegend te zijn dat je mag leven.”

Je werk op Saxion, hoe bevalt dat?
“Ik werk drie dagen in de week en vind het heerlijk, vooral het contact met de collega’s en de studenten. Mensen vragen weleens: zit je nog steeds bij Saxion? Maar ik heb helemaal geen reden om weg te gaan, het is een grote organisatie en ik heb verschillende functies gehad. Van bestuursondersteuning tot personeelszaken, van de bedrijfsartsen tot het International Office. Het leuke is dat ik hierdoor ook overal collega’s ken.

Het werk hoort gewoon een beetje bij me. Ooit heb ik een koksopleiding gedaan, maar in de keuken werken zag ik niet zo zitten. Via Randstad heb ik toen verschillende baantjes gehad. In 1990 zou ik voor een paar weken naar Saxion gaan, maar dat werden maanden en jaren. Nu zit ik hier alweer 33 jaar.”

Wat geven de jaren je?
“Vooropgesteld: ik vind werken gelukkig nog steeds hartstikke leuk. Het contact met de collega’s en de studenten, het is heerlijk. Maar als ik kijk naar de jongere collega’s, dan valt niet te ontkennen dat ik niet meer de snelste ben. De I-schijf, teams, mobiel – de informatie komt van alle kanten op je af en dan merk je dat je van de oude garde bent. ‘Help me eens’, vraag ik dan en daar heb ik helemaal geen moeite mee. En als een collega hulp aanbiedt, dan zeg ik: ‘Be my guest’. 

Oké, maar leerde je ook iets, wat brengt de hogere leeftijd je?
“Absoluut, en dat is het gevoel dat je niet zo nodig meer de hele tijd hoeft te rennen. Niet dat ik de kantjes eraf loop, ik vind het heerlijk om dienstverlenend en klantvriendelijk te zijn. Maar je weet dat het toch wel goed komt. Niet alleen op het werk, maar ook privé. De kunst zit ‘m erin om je aan de ene kant niet te laten blokkeren door kleine dingen, en aan de andere kant juist te genieten van de mooie kleine dingen.”

Je hintte er al even aan dat je gelovig bent. Vertel daar eens over?
“Ik ga naar de Emmanuelkerk in Deventer, dat is de Evangelische gemeente. Het is een vrije vorm van het geloof, het gaat om je relatie met God en om de gemeenschap. Ik ben best actief, zo zit ik bij de Connect-groep waarmee we de dienst nabespreken. Het is gewoon één grote familie, we zijn er met en voor elkaar. We organiseren ook mooie bijeenkomsten, bijvoorbeeld een kerstdiner voor daklozen en minderbedeelden.

Pas in 2013 ben ik bij het geloof gekomen, want ik ben helemaal niet gelovig opgevoed. Toen ik de drempel van de kerk overstapte voelde ik dat ik thuis was.”

Wat vond je in de kerk en in het geloof?
“Ik was een tijd zoekende, wist eigenlijk niet zo goed wie ik was. In 2008 stond mijn wereld op z’n kop: ik ging scheiden. Met twee dochters van 13 en 10 jaar was dat natuurlijk helemaal niet de bedoeling. Ik was verdrietig en boos, en ging door een periode van zoeken naar mezelf. Wie ben ik nu eigenlijk? Zo hield ik altijd enorm van sporten, maar dat had ik al tijden niet meer gedaan. En ik hou enorm van gezelligheid.

Toen vroeg een sportvriendin of ik het leuk zou vinden om een keer mee te gaan naar de kerk. Ze wist dat ik van muziek hou, en ze vertelde over de goede band die voor de dienst altijd speelt. En wat voelde het als een thuiskomen. Echt, ik heb de hele dienst gehuild, zoveel kwam er bij me los. Van de laatste jaren, maar ook onverwerkt pijn uit het verleden. En het mooie is, ik ben nu in het reine met mezelf en voel me gezegend. De vader van mijn kinderen bijvoorbeeld, kan ik nu liefdevol aanschouwen – zonder boze gevoelens. Daar ben ik dankbaar voor.”

Wat mooi en fijn voor je. Je hebt het over onverwerkte pijn: wil je daar meer over vertellen?
“Ja hoor, ik ben een open boek. Mijn ouders komen uit Nederlands-Indië en hebben een moeilijke tijd gehad. In de jaren ’60 kwamen ze naar Nederland. Mijn oudere broer en zus zijn daar geboren, ik en mijn jongere broer in Zutphen. Mijn ouders hadden Nederlands bloed en ook een paspoort, ze zaten bij de grote groep Indische Nederlanders die naar Nederland kwamen.

Daar zit een trauma, ze moesten hun land verlaten. Thuis werd er niet over gepraat. De jaren ’60 in Nederland was echt een andere tijd. Mijn ouders en wij als kinderen waren ‘bruine boontjes’ en dat merkten we ook. Mijn vader was een strenge man, maar ik heb toch een fijne jeugd gehad. We speelden veel buiten en maakten vrienden. Hij overleed 18 jaar geleden en ik kan met liefde op hem terugkijken. Mijn oude moeder praat heel spaarzaam over vroeger. Bijvoorbeeld hoe het in Indië was. Dan vertelt ze bijvoorbeeld dat ze moesten vrezen voor hun leven, en dat ze beschoten zijn.”

Wat mooi dat je dan rust en kalmte hebt gevonden…
“Ja, ik blijf het zeggen: ik ben gezegend. Mijn oudste dochter is hoogzwanger, in juni word ik oma. Hoe ze dat vertelde was zo leuk. Met een lokkertje ging ik naar haar hun huis, daar kreeg ik een cadeautje om uit te pakken en daar zat een rompertje in met de tekst ‘oma’. Ik heb staan huilen en brullen. Ze wisten natuurlijk dat ik dat zou gaan doen en ze hadden al een mobieltje neergezet om alles te filmen.”

Gefeliciteerd! En de liefde, is die nog in je leven gekomen?
“Zelfs dat! Ik ben lang alleen geweest, maar heb wel op datingsites gezeten. Maar dat was ‘m toch steeds niet. Dan denk je dat je wel een klik met iemand hebt, en dan popt er toch weer iets op. Je bent ook ouder, en dan ga je toch niet hoteldebotel op de kop. Zo ontmoette ik een man en dat leek allemaal goed. Maar hij rookte, en dat vind ik gewoon vies. Hij was niet van plan om te stoppen voor mij. Ja, dan heeft het ook niet zoveel zin.

Maar sinds drie maanden ben ik weer echt in love. Dat is wel een bijzonder verhaal, want hij was in 2007 een Saxion-collega. Toen we elkaar ontmoetten hadden we meteen een klik met elkaar, maar meer kon toen niet: hij was getrouwd met een gezin en ik in scheiding. Veel later, kreeg ik een bericht op LinkedIn – volgens mij zag hij voorbijkomen dat ik dertig jaar in dienst was.

We raakten aan de praat en hij vertelde over het overlijden van zijn vrouw. Hij was er destijds voor mij, toen ik door een moeilijke tijd ging, en ik bood aan: als je een keer wil praten dan kan dat. Maanden later ging hij op dat aanbod in, en sindsdien zijn we bij elkaar. Living apart together, want we doen het rustig aan en ik ben het gewoon gewend om ook alleen te zijn en ruimte voor mezelf te hebben.”