Onbezongen held Ingrid Karnebeck; “Wij zouden in alles meer gezien mogen worden”

Dit verhaal gaat over een Saxion-universum waar bijna geen student of Saxion-werknemer ooit is geweest. Maar dit buitenaardse Saxion-leven bestaat wel degelijk. Triptrap. We hebben nog één trap te gaan en we staan erin.

Hoe konden wij haar, de onbezongen held van vandaag, nou vinden in Enschede? Vragen we aan Ingrid Karnebeck (54) per WhatsApp. “Hi, in de kelder. H-1.08. Volg de bordjes Printfactory.”

Aangekomen ontwaar je een bureau met een beeldscherm daarop. Daarachter een rollerbaan en aan het einde van de loods een dubbele deur voor een helling, die steil richting het parkeerplein van Saxion oploopt. In de nok van haar werkkamer zitten ramen die nog net boven het maaiveld uit komen en wat daglicht brengen.

Karnebeck: “Saxion-medewerkers van boven de grond zeiden weleens dat we moeten zeggen dat we in het souterrain zitten.” Frans voor: onder het terrein. “Oftewel: de kelder. Zo ben ik het gewoon blijven noemen. Je kan deze kelder Frans maken, het blijft een kelder.”

Saxions postsorteercentrum

Dit is Saxions eigen postsorteercentrum. De eigen interne PostNL-service, eigenlijk. Die verzorgt Karnebeck met slechts twee directe collega’s en een chauffeur. Werkelijk alles dat publieke organisaties, bedrijven, overheden en mensen naar welke Saxion-afdeling dan ook willen sturen, krijgt als postadres Parkweg 15. En Parkweg 15 is in de praktijk dit souterrain, of deze kelder.

Verzin iets en het komt hier aan. Brieven uiteraard, postpakketten natuurlijk, bloemen, pennen, horeca-artikelen, boeken, kleding, tablets, vloeistoffen voor laboratoria… Aan Karnebeck en haar collega’s de taak het door te sturen naar de juiste persoon of afdeling binnen Saxion. En alles mogen ze, of moeten ze zelfs, openmaken. Behalve indien er ‘persoonlijk’ op staat. “Wij zijn ergens de eerste poortwachter en kijken of alles deugdelijk en ongevaarlijk is dat binnenkomt.”

Ooh, dat maakt zeker dat er een top drie samen te stellen valt van de mafste post die deze ruimte ooit binnenkwam. “Laat me nadenken.”

Er was die dag, een paar jaar terug, dat die doos openging. Karnebeck viel met haar neus in spullen waardoor ze even kon denken dat zo voor sekstoys-gigant Easy Toys werkte. “Eén pakket vol met kunstvagina’s.” Jongens, wie had dat zo hard nodig op Saxion? Dacht ze. “Bleek het, onschuldig, om de opleiding verpleegkunde te gaan, die hierop behandelingen rondom bevallingen wilde oefenen.”

Dan die doos, met een naam erop van iemand die niet op Saxion bestond, en ergens anders op de wereld ook niet leek te bestaan. “Daar zat dit in”, ze showt een string met een bordeauxrode bonte vacht. Nee, Karnebecks kerstcadeau hoeft het niet te worden.

Als derde en afsluiter: een pakket boeken aan iemand gericht die ook in naam niet terug te vinden was op Saxion. ‘Waarom Allah de enige juiste keuze is’ is één titel. Ongelovigen moeten gestraft worden, lees je verder. Ze bladert ze langs. “En dat waren dan tien van zulk soort pillen.” Een persoon moest zich heel erg in Allah verdiepen. Je hoopt niet richting een pad dat moest eindigen in ra-di-ca-li… Karnebeck: “…se-ring. Precies.”

Brandstof

We komen in de ochtend, die begint voor Karnebeck altijd met radio en thee. Haar brandstof en olie. “Uit deze stereoset hoor je alleen Radio 2, mijn favoriete zender. Een fijne mix van muziek en nieuws.”

Een echte Top 2000-liefhebber is ze ook. Ooit bezocht ze het Top 2000 Café, waar je live de uitzending kan volgen rondom de tweeduizend populairst bevonden liedjes aller tijden, die straks met kerst weer start. “Ik kan niet wachten.”

In de ochtend wordt de papierenpost gesorteerd en gedigitaliseerd. Gericht aan Saxion-afdelingen zoals international office, facturatie en personeelsadministratie. Karnebeck kan de namen van studenten en medewerkers zien, en er kan best ‘gevoelige en persoonlijke post’ voorbijkomen van, wie weet, UWV, IND, justitie of een ambassade. Als er persoonlijk op staat, blijven ze dus dicht. Welke post van welke instantie bij welke naam opduikt mag ze nóóit doorvertellen. “Ik heb bij mijn aanstelling zes jaar geleden zelfs voor geheimhouding moeten tekenen.”

De start is zo elke dag hetzelfde. “Wat na de post gebeurt is altijd weer anders.” Vrachtwagenchauffeurs of pakketbezorgers meren onverwachts aan met dozen of pallets. Spullen voor opleidingen of voor de horeca. “Ik leg dan de puzzel. Die chauffeur weet niet waar het naartoe moet. Ik zorg dat de juiste persoon of afdeling het krijgt. Dat daarmee geen dag zich laat voorspellen vind ik leuk. Ik houd van problemen oplossen.”

Ze doet dat drie dagen in de week. “Mijn man heeft naast mijn werk binnen ons huishouden nog een eigen onderneming.” Ons is haar gezin. Met haar man heeft ze namelijk twee zoons, eentje van 20 en eentje van 24. “De oudste studeert op Saxion Creative Business, de jongste Ondernemerschap en Retailmanagement. Af en toe komen ze even kijken, ze lenen graag mijn auto. Het is leuk, eenmaal ouder, om nog met je kinderen op dezelfde school te kunnen zitten.”

Het mooiste overkomt je

Dat leven na Saxion speelt zich af in Haaksbergen. Daar groeide ze, na haar geboorte in Tubbergen, op en woont ze nog steeds. Thuis ontspant ze met een thrillerboek en tv. Ze is nog een ouderwetse lineaire kijker. “En het liefst de publieke omroep. Ik volg ook sporten als voetbal − met name Heracles en Twente, ze zijn mij allebei even lief − en Formule 1.”

Vroeger deed de Haaksbergse bij Stormvogels aan handbal, opbouwster was ze. “Nu ga ik naar de sportschool en leg ik op apparaten een circuit af.” Met haar man gaat ze graag uit eten en naar popconcerten.

Karnebeck heeft in dat alles een aangeboren talent dat iedereen wel wil hebben. Een talent voor gelukkig zijn. “Mijn leven hoeft niet groots en meeslepend. Misschien ben ik zoals de gemiddelde Nederlander. Noem mij ook doorsnee bijvoorbeeld en dan zit ik daar echt niet mee. Ik blijf niet naar iets hunkeren, maar koester wat onverwachts voorbijkomt, dat is geluk.” Ze ziet het leven als in de leus van Freek de Jonge in zijn lied Wees Niet Bang, knikt ze: ‘Het mooiste overkomt je, het minste is bedacht.’

Vitaal beroep

De chauffeur van Saxions interne postdienst komt nu aan. Hij rijdt post en toetsen, die achter slot en grendel worden vervoerd, naar locaties in Deventer en Apeldoorn. Karnebeck mijmert met hem over hun werk. Karnebeck: “Soms voelen wij ons wel vergeten.” Niet voor vol aangezien? “Ja. Het begint er al mee dat heel veel mensen op Saxion niet weten dat wij bestaan als afdeling.”

Weten Saxionners het wel, dan wordt werk op de postafdeling als iets gezien dat ook wel goedkomt wanneer je de kelder sluit, is dat het ook? “Af en toe krijg je wel het idee dat sommigen dat denken. Alleen: laat ons een dag stoppen en heel veel dingen zullen vastlopen of niet doorgaan.” Lesboeken? Niet aangekomen. Ingrediënten voor de keuken? Wel besteld, niet afgeleverd. Stoffen voor het lab? Vandaag niet gebracht.

Het is een vitaal orgaan op Saxion. “We mochten, of moesten, niet voor niets doorwerken in coronatijd bij de heftigste lockdowns. Belangrijke post en pakketten moesten verwerkt blijven worden.” Stel zij staken, dan merken Saxionners dat dus direct.

Een hersenspinsel dat heel soms stiekem voorbijkomt. Kijk, Karnebeck kan financieel leunen op haar man. Waar andere collega’s dat niet kunnen. Dan is het salaris verre van een overdadige betaling, schetst ze. “We mogen daarom wel wat meer gezien en gewaardeerd worden door de Saxion-wereld boven de grond, ook financieel. Wij werken in loonschalen waarvan mensen op Saxion misschien helemaal niet weten dat ze bestaan. Net als dit Saxion-universum dus.”