Jimme Nordkamp stemde PVV, maar werd op Saxion sociaaldemocratisch politicus

“Tijdens mijn Saxion-tijd leerde ik langzaam dat antwoorden en oplossingen voor mijn frustraties in de sociaal-democratie lagen”, zegt hij tijdens een werkbezoek aan zijn oude school. “Onder meer door kritische vragen die ik kreeg bij mijn studie bedrijfskunde.’’ 

In drukke Haagse tijden proberen we nu al een tijdje Jimme Nordkamp te interviewen, eigenlijk al vanaf het moment waarop-ie in 2024 als één van de jongste leden in de Tweede Kamer begint.

Heeft Saxion nog bijgedragen aan zijn weg daarnaartoe? We willen best voor antwoorden naar Den Haag reizen hoor. Niet doen, zeggen zijn woordvoerders: ‘Jimme is echt te druk’. Als we het bijna opgeven, verrast Nordkamp ons en blijkt-ie naar Saxion Enschede te willen komen om een interview met werkbezoek te combineren.

Welkom terug, Jimme Nordkamp. We ontmoeten een PvdA’er, een sociaal-linkse rakker dus. Wij begrepen uit verhalen, toch wel opzienbarend, dat u als student juist een rechtse PVV’er was... Klopt dat?
“PVV’er en rechts zijn veel te grote woorden, pas op. Ik kwam binnen zonder sterke politieke opvattingen, maar keek wel goed naar de maatschappij. En wat wel klopt: ik was eens PVV-stemmer als student, de eerste keer dat ik mocht stemmen. Een PVV-stemmer dus, beslist geen overtuigd PVV’er. Ik stemde, terugkijkend, niet vanuit een mensbeeld, maatschappijvisie en overtuiging op Wilders’ partij.

Ik was zoekende in de puberteit, opstandig, stond met de rug naar de toekomst en uit frustratie stemde ik eenmalig PVV.’’

Hoe kreeg die student die frustraties?
“Als je ziet dat voorzieningen in je dorp verdwijnen, je maatschappelijke overlast waarneemt van individuen op straat. Mensen die misschien zorg als overheidshulp nodig hebben en dat niet krijgen… Ja, dat frustreerde mij en bracht die PVV-stem.

Later zag ik, bijvoorbeeld door inzichten bij mijn Saxion-studie, dat die zaken kwamen doordat de overheid haar verantwoordelijk niet langer nam. Neem taken als zorg die de neoliberale politiek aan de vrije markt overliet, waardoor die publieke taak niet vervuld werd.’’

Maar even terug. U stond met de rug naar de toekomst, kunt u dat uitleggen?
“De overstap middelbare school naar hogeschool vond ik lastig. De middelbare school is: structuur. Van negen tot drie leer je, punt! Hier ging het van elf tot één uur college en daarna was er vrije invulling. Ik kon daar niet goed mee omgaan. Kende een beetje baldadigheid.

Gaandeweg ontdekte ik mijzelf als mens, maar dat gaat met struggles.’’

Struggles, baldadigheid?
"Uhm, buiten de lijntjes kleuren. Op straat hangen. (Nordkamp wordt gevraagd of hij concrete voorbeelden van die baldadigheid wil geven. Dat wil hij liever niet, maar hij geeft aan dat het 'zeker nooit dingen zijn geweest waarvoor je bij de rechter moet verschijnen’, red. AV.)’’

Oké, vooruit, door! Tijdens de studie bedrijfskunde ontdekt u de sociaaldemocraat in uzelf, dat schreeuwt om een anekdote...
“Bedrijfskunde heeft mijn sociaaldemocratische opvattingen versterkt, nadat ik al zag dat sociaaldemocratie de publieke taak wel serieus nam en zo wél antwoorden op mijn frustratie had.

Tijdens colleges kreeg ik namelijk kritische vragen bij wat ik hoorde, die van een sociaal gevoel getuigen. Je kreeg destijds gedoceerd hoe je als fabrikant het productieproces nog efficiënter kon inrichten. Zodat er kostenbesparing was in het maakproces en daarmee meer verdiensten. Dat was wel door fabrieksmedewerkers steeds eentoniger en geestdodender werk te laten doen.

Pakweg een uur later kreeg je lessen bedrijfsethiek. Die vertelden wat je moreel wel en niet van medewerkers, mensen, kon vragen. Je mocht ze niet uitbuiten natuurlijk. Inconsequente verhalen, vond ik. Ik werd er geen sociaaldemocraat van, maar ik ontdekte nog sterker dat ik het was.’’

Kun je daarmee zeggen dat je politieke carrière hier startte?
“Nog in de letterlijkste zin, herontdek ik hier nu plots. Ik google ooit op PvdA Losser. Een krantenartikel repte dat PvdA niet aan de gemeenteverkiezingen van Losser, mijn gemeente, dreigde mee te doen. Want: geen kandidaten! Je kon je aanmelden als potentiële kandidaat. Dat deed ik en zo begon alles. Afdelingsvoorzitter Gert-Jan Egberink wilde mij bezoeken en waar spraken wij af: Saxion Enschede!

Ik werd verkozen tot raadslid en voelde toen: dit vind ik interessant. Maatschappelijk bezig zijn, je gedachten scherpen. Ik vond de politieke kant aan bedrijven leuker dan de verdiensten. Ging bij FNV Jong in het bestuur, bij de lokale PvdA en werd later wethouder (destijds de jongste wethouder van Nederland, red.).’’

En vandaag ben hier als Kamerlid voor een werkbezoek. Wat is er besproken met Saxion-bestuurders? Kan je iets betekenen voor je oude school?
“Ik wil specifieke thema’s uit mijn regio agenderen in Den Haag en daarom vandaag horen wat op Saxion speelt. Er zijn landelijk heel veel grote overheidsbezuinigingen op hogescholen en er is een veranderende kijk op internationalisering van onderwijs. Die zaken spelen hier erg.

Bekostiging van het onderwijs gaat per student, dat is oneerlijk en evengoed in het nadeel van scholen in krimpregio’s als Saxion. Met die logica krijgen grote scholen in dichtbevolkte gebieden altijd meer en de kleinere in provincies altijd relatief minder. Zij hebben namelijk een minder grote populatie studenten om zich heen. Dan mogen ze nu ook geen internationale studenten meer werven om opleidingen vitaal te houden. Dat speelt tevens op Saxion.

Wij strijden dan ook voor maatwerk, uitzonderingen en een andere investeringslogica. We moeten juist het meest op scholen investeren die dat het hardst nodig hebben en zij mogen, om opleidingen vitaal te houden, best internationale studenten werven. Vinden wij.’’

Nordkamp heeft gelijk, die woorden klinken niet als een rechts PVV geluid.