Docent Gert Talens brengt tweede verhalenbundel uit; “Heb ziel en zaligheid blootgelegd”

Toen Gert Talens, docent natuur en techniek, thuis kwam te zitten met long-covid begon hij met het schrijven van korte verhalen. Elke week zette hij een verhaal op zijn website, om de sombere periode van ziekte en thuiszitten door te komen. Het schrijven bleek een passie te zijn, en ook toen hij hersteld was bleef Talens schrijven. “Ik ben godzijdank beter, maar schrijven vind ik nu zo leuk dat ik er niet mee kan stoppen.”

Na zijn eerste bundel ‘Kunnen we het nog aan?’ bundelde Talens opnieuw meer dan tweehonderd korte verhalen. Zijn tweede boek presenteerde hij afgelopen zaterdag in zijn geboorteplaats Dronten. Dat is en blijft speciaal voor hem: “Het is heel bijzonder dat mensen mijn verhalen willen lezen en zelfs mijn boeken kopen.”

De titel van zijn bundel – Kunnen we het nog aan? - is een knipoog naar de tijd waarin we leven. “Er is zo veel shit in de wereld en iedereen loopt wel ergens mee. Maar ik kies er in mijn verhalen heel bewust voor om zo min mogelijk te klagen. Die donkere kant heb ik zelf ook, maar ik denk dat de wereld niet mooier wordt als we blijven klagen.”

De tweede bundel is nog persoonlijker voor Talens. “Ik geef in deze verhalen nog meer mijn ziel en zaligheid bloot. Hoe spannend dat ook is.” Maar dat de studenten die Talens lesgeeft zijn verhalen ook kunnen lezen, vindt hij niet erg. “Voor de klas ben ik dezelfde persoon als thuis of in de supermarkt. Ik speel geen toneel als ik voor de klas sta, dus studenten mogen best weten hoe ik mij voel.”

De band met zijn zoon is een belangrijk thema in deze tweede bundel. “Hij ging reizen. Dat vond ik als vader doodeng”, zegt Talens. “Je wil het liefst je kinderen dichtbij je hebben, lekker veilig. Maar je weet ook dat het heel goed is dat ze hun eigen weg gaan.”

Hierover schreef hij onder andere het verhaal ‘als jij straks daar bent’. Hij stelt zich voor dat zijn zoon aan z’n reis is begonnen, en denkt terug aan momenten van vroeger, toen hij nog een kleine jongen was. Talens schrijft: “Als jij straks daar bent en ik hier in de polder, dan zou het zo maar kunnen dat ik nog wel eens aan je denk. Bijvoorbeeld dat ik, als jij daar straks een duik neemt in zo’n fris Fins meer, dan terugdenk aan hoe je je zwemdiploma A behaalde.”

Herkenning

Talens, naast schrijver ook verhalenverteller, merkt dat mensen zich herkennen in zijn verhalen. “Ouders herkennen zich in de angst dat ze hun kinderen op een gegeven moment ook los moeten laten”, zegt hij. “En collega’s herkennen zich weer in de verhalen over lesgeven.” Dat laat hem zien dat hij altijd over zijn eigen leven kan blijven schrijven. “Er is altijd iemand die zich erin herkent.”

Ook na twee bundels, met in totaal meer dan vijfhonderd korte verhalen, is Talens nog niet klaar. Hij heeft een nauwgezet ritme: iedere week schrijft hij een kort verhaal. “Dus er komt op zijn tijd vanzelf een derde bundel.” Maar daar blijft het niet bij: Talens werkt naast het lesgeven en het schrijven van korte verhalen aan een volwaardige roman. “Dus één lang verhaal. Dat hoop ik ook als boek uit te brengen. Maar dat gaat nog wel even duren.”