Georg Riemann in Opgevallen: “Een Duitser en humor, dat komt waarschijnlijk niet zo vaak voor”

Student Toegepaste Psychologie Simon Oude Weernink twijfelt geen moment over een docent die hem opvalt: dat is Georg. “Bijna iedere student kent hem, en heeft een zwak voor hem. Hij heeft jaren gewerkt als psychotherapeut en vertelt hierover in zijn psychopathologie-colleges. Zijn manier van vertellen is erg bijzonder, je merkt dat het zijn passie is en hij probeert alles op een interessante manier over te brengen, waardoor studenten ook echt hun aandacht erbij kunnen houden. Ook heeft hij een ontzettend goed gevoel voor humor.”

Waarom denkt u dat u bent opgevallen?
“Ik had al wel zo’n vermoeden dat het zou zijn door mijn lessen psychopathologie, die zijn erg populair namelijk. Psychopathologie gaat over alle psychische aandoeningen zoals depressie, angststoornissen, verslaving, autisme, schizofrenie, noem maar op. Ik heb daar veel werkervaring in, dus voor studenten is het superinteressant als ik daarover vertel en voorbeelden geef van situaties die ik heb meegemaakt. Bijvoorbeeld verhalen over exposure-therapie, waarin mensen worden blootgesteld aan hun angsten. Een verhaal dat ik vaker vertel, is hoe ik met iemand met hoogtevrees uren lang op een toren stond. Dit soort verhalen probeer altijd met humor te vertellen. Een Duitser en humor, dat komt waarschijnlijk niet zo vaak voor.”

Humor is dus een belangrijk onderdeel van uw lessen. Hoe gaat dat samen met zulke serieuze onderwerpen?
“In een hoorcollege hang ik natuurlijk niet anderhalf uur de clown uit. Maar ik ga die tijd ook niet doorkomen zonder een beetje humor. Het gaat dan wel over zware onderwerpen zoals depressie, of mensen die suïcidaal zijn, maar door humor probeer ik het ook af en toe iets luchtiger te maken. En het is ook mijn manier om contact te leggen met de studenten, en ze (letterlijk) bij de les te houden. Zonder humor zou de wereld ondragelijk zijn.”

Waarom bent u overgestapt naar het docentschap?
“Ik vind drie dingen leuk: mensen behandelen, onderzoek doen en lesgeven. Ik heb gemerkt dat deze alle drie tegelijkertijd uitvoeren, niet werkt. Daarom probeer ik het af te wisselen en te combineren. Ik had een baan binnen de algemene psychiatrie, maar miste de sfeer van een onderwijsinstelling. Toen ben ik bij Saxion terecht gekomen, heel wat jaren geleden. Daarnaast ben ik de afgelopen jaren ook bezig geweest met een promotieonderzoek, en binnenkort ga ik promoveren. Nu is het wel de vraag: wat ga ik hierna doen? Fulltime aan de slag als docent? Ik merk ook dat het kriebelt om misschien weer enkele dagen te werken bij een behandelpraktijk. En dat zou voor studenten ook leuk zijn, want dan heb ik weer verse verhalen om te delen in de lessen.”

Zijn er ook minder leuke dingen aan het docentschap?
“Wanneer studenten ongeïnteresseerd zijn. Dat werkt voor mij ook demotiverend. Als je wil dat ik er een leuke les van maak, dan moet je zelf ook inzet tonen. Ik vertel ook veel persoonlijke verhalen, over mijn eigen situatie of familieleden bijvoorbeeld. Dit ga ik natuurlijk niet doen bij studenten die erbij zitten alsof ze liever naar huis gaan. Het is geven en nemen.

De coronaperiode vond ik ook een verschrikkelijke tijd, al het persoonlijke contact verdween. Ergens halverwege een online college speelde ik een video af, in de presentatie. Daarna ging ik gewoon verder met mijn verhaal. Op een gegeven moment ging mijn werktelefoon af, ik werd gebeld door het secretariaat. Ik heb het genegeerd want ja, ik kan niet middenin een college mijn telefoon opnemen. Maar ze bleven maar bellen en bellen, een half uur lang. Toen heb ik op een gegeven moment maar opgenomen. Wat bleek: studenten hadden massaal het secretariaat gebeld, omdat ik per ongeluk de les had verlaten. Heb ik dus gewoon een half uur op mijn zolderkamer tegen mijzelf zitten praten…”