Mark Hartink in Opgevallen: “Ik gun anderen wat mij ook is gelukt”

Britt van der Feen en Femke Westerbeek, studentes Social Work, noemen Hartink zonder aarzelen als een docent die hen bijbleef. Iemand die eruit sprong. Ze zijn fan van Mark. “Hij heeft echt aandacht voor zijn leerlingen en doet er altijd alles aan om iedereen te helpen. Je merkt dat hij dit werk echt uit zijn hart doet. Je kunt altijd bij hem terecht. En hij zal altijd blijven meedenken. Hij geeft ook zijn nummer aan studenten, als hij weet dat er iets aan de hand is.”

Hoe voel jij je na deze mooie woorden, Mark?
“Eerlijk gezegd ben ik heel erg verrast, want ik heb deze studenten echt al lang niet meer gesproken. Het klopt dat ik probeer elke student persoonlijke aandacht te geven en niet tegen elke student hetzelfde te zeggen. Dat is dan in dit geval gelukt. Ik wil de studenten ook echt zien. Daar hoort ook bij hoe het thuis gaat. Sommige dingen onthoud ik dan, maar ik schrijf ook dingen op. Ik vind het echt leuk dat het opgevallen is.”

Vind je het niet spannend, om je nummer te geven?
“Nee, want het is mijn werknummer. Ik doe het puur zodat ik weet dat studenten mij makkelijk kunnen bereiken als er iets speelt. Dan hoeven ze dat niet in de les te doen, of te blijven hangen na de les. Sommige studenten zijn dan bang dat anderen dat zien, want dat valt dan misschien op. Via de app is laagdrempelig en privé.”

We zagen dat jij binnenkwam met een rollator. Het is misschien een wat brutale vraag, maar gaat de gedachte dan ook door je hoofd dat je om die reden bent opgevallen?
“Als ik eerlijk ben, ging die gedachte wel even door mijn hoofd. Ik ben te vroeg geboren, waardoor er een zuurstoftekort was in mijn hersenen. Dat zorgt voor problemen met de aansturing van mijn spieren.”

Het is niet genoemd als reden door Britt en Femke.
“Dat betekent denk ik dat we ze ook goed hebben opgeleid. Dat ze geleerd hebben als sociaal werker om een oordeelsvrije houding te hebben.”

Nou was de insteek van dit interview niet om het over jouw fysieke toestand te hebben. Tegelijkertijd is het mogelijk wel iets wat je mede gevormd heeft en op die manier ook invloed heeft op jouw werk als docent. Is het ook de reden dat je zo graag wil helpen?
“Ik denk niet dat het daardoor mijn passie is om te helpen. Of eigenlijk, vind ik dat moeilijk te zeggen. Ik vind het gewoon leuk iets te betekenen voor andere mensen. Ik zie vaak de potentie in mensen, die er niet altijd uitkomt. Misschien is de invloed wel dat ik weet hoe moeilijk het kan zijn om iets te bereiken in een organisatie als Saxion. En hoe fijn het is, als je dan iemand hebt die je helpt. En ik gun mensen hetzelfde, als wat mij zelf ook is gelukt.”

Hoe ben je eigenlijk docent geworden?
“Eigenlijk ben ik er per ongeluk ingerold. Ik had er nooit over nagedacht om docent te worden. Ik heb Maatschappelijk Werk en Dienstverlening (MWD) gestudeerd, ben hulpverlener. Bij Saxion solliciteerde ik in eerste instantie op een HR-functie, maar dat paste toch niet echt bij mijn persoonlijkheid en visie.

Uiteindelijk ben ik op Saxion terechtgekomen via een project voor ‘mensen met afstand tot de arbeidsmarkt’, zoals dat zo mooi heet. Dat had ook een groot voordeel; het geld kwam uit een apart potje. Daardoor heb ik een vol jaar mee kunnen kijken. Wel een luxe.”

Jij wil graag studenten helpen. Hebt persoonlijke aandacht en een achtergrond als hulpverlener. Loop je ook wel eens tegen je grenzen aan?
“Je kunt niet alles doen. En dat is ook goed. Dus de rol die ik hier heb, is niet direct die van hulpverlener. Je mag dus niet alles doen vanuit die rol. Ik denk ook dat je er niet aan moet beginnen, als je dat niet kan accepteren. Dat betekent niet dat thuis nooit iets door mijn hoofd gaat wat ik met een student heb besproken. Ik denk er wel aan, maar ik lig er niet wakker van.”

Heb je soms wel eens het idee dat studenten anders naar je kijken vanwege je aandoening?
“Ja. Ik heb het idee dat studenten wel eens anders naar me kijken. Zo van: wat komt daar nou binnen? Ik vind het wel een leuke reactie, omdat het oprecht is. Zelf zou ik denk ik ook zo reageren. Studenten verwachten het niet, maar gaan er altijd wel respectvol mee om. Je merkt soms wel dat sommige studenten je in moeilijke situaties gaan proberen te redden. Maar dat doen die studenten niet alleen bij mij; dat zijn studenten die ook andere docenten helpen.”

Wat houdt je bezig in het dagelijks leven?
“Nou eerlijk gezegd, toch gewoon dit. Het werk. Tuurlijk vind ik het leuk een biertje op het terras te drinken met vrienden, maar dat houdt mij niet bezig. Dit werk wel. Het mooie aan mijn werk is dat ik echt iets kan betekenen voor studenten. Ik werk 24 uur per week, dat is voor mij qua capaciteit echt voldoende. Dan houd ik ook nog een leven over naast het werk. Daarnaast studeer ik, ik doe een hbo-opleiding Begeleidingskunde.”

Wanneer is je werkdag echt geslaagd?
“Het klinkt misschien een beetje algemeen, maar als het leuk was, als de les lekker liep en het contact goed was. En als het klikte, klinkt misschien een beetje slap, maar als je het idee hebt dat je de student echt een inzicht hebt kunnen geven.”

Hoe kijk je naar Saxion als organisatie?
“In het algemeen positief. Maar er zijn hier dingen die makkelijker geregeld kunnen worden. Ik denk dat Saxion het goede voor ogen heeft, maar soms verzuipt in protocollen. We hebben de neiging om alles vast te leggen in protocollen. Dat heeft natuurlijk waarde, maar ze zitten ook wel eens in de weg.”

Tot slot: blijf jij dit werk de rest van je leven doen?
“Poeh. Zover kan ik niet vooruit kijken. Ik ben nu 35, tot mijn pensioen is het nog zo’n 32 jaar werken. Maar ik zit hier wel op mijn plek. Zolang ik ’s middags nog blij thuis kom na een werkdag, is het goed.”