Twee uur in de week werken: voor Christianne met long covid is het bezigheidstherapie

Christianne ter Pelle kreeg aan het begin van de pandemie al een keer eerder corona. Toen ze vorig jaar augustus opnieuw besmet raakte, merkte ze al snel dat het dit keer anders was. “Twee weken na de acute fase merkte ik dat het nog niet beter ging”, zegt ter Pelle. “Ik kon nog geen 200 meter lopen of ik was compleet uitgeput. Ik dacht dat ik wist wat uitputting was, maar dit was nog een schepje erbovenop.”

Vermoeidheid (of beter gezegd uitputting), overprikkeling, concentratieproblemen, duizeligheid, hersenmist. Die klachten heeft ze zeven maanden later nog steeds dagelijks. Ze noemt het ook wel haar coronabrein, de reden dat ze slecht uit haar woorden komt en vergeetachtig is. “Ik onthoud niks en moet alles in mijn agenda zetten, zelfs de kleinste dingen.”

Haar dagen bestaan voornamelijk uit revalideren en niks doen. En niks is in haar geval dan ook écht niks. Bijvoorbeeld uit het raam kijken, of mediteren. Wat ze dan wel doet? Maximaal twee dingen op een dag. “Een hoofdstuk lezen, borduren, even tv kijken, kleine stukjes wandelen, naar de fysiotherapeut of koken.” Niks doen is lastig, zegt ze. “Want ik wil heel veel, maar dat kan ik niet, moet ik dan tegen mezelf zeggen.”

Ook werkt ze momenteel nog twee uur per week als onderwijsplanner bij Saxion. “Het is frustrerend dat ik maar zo weinig kan werken, aangezien ik mijn werk heel leuk vind.” Maar, gelukkig was er nooit de druk vanuit Saxion om meer te doen, zegt ze. “Mijn teamleider zei: ‘We willen je graag terug, maar dan wel gezond’." Dat was een opluchting voor haar. “Het voelt vanaf het begin af aan alsof ik echt ziek mag zijn, ik voel me serieus genomen.”

Bezigheidstherapie

De uurtjes die ze werkt omschrijft ze als bezigheidstherapie. Kleine taken, waarmee ze haar collega’s ondersteunt. Toch is ze blij met de paar uurtjes, want: “Vier van de vijf mensen met long covid die ik ken zijn volledig afgekeurd.” Ook komt ze iedere twee weken even langs op Saxion om een kopje koffie te drinken met collega’s. “Zo blijf ik toch betrokken bij Saxion.”

Er is nog te weinig kennis over long covid, en er wordt te weinig onderzoek naar gedaan, is Ter Pelle van mening. “De onderzoeken in Nederland blijven achter, het enige dat ze weten is dat het iets met het immuunsysteem te maken heeft.” Dat alle coronamaatregelen zijn afgeschaft begrijpt ze, want voor veel mensen is corona niet meer dan een griepje. Maar als ze mensen ziet hoesten of snotteren blijft ze het liefst zo ver mogelijk uit de buurt. “Ik zou niet weten hoe het voor me afloopt als ik nu weer een terugval krijg.”

“Op dagen dat ik niks doe, voel ik me goed. Dan denk ik: ben ik nou wel ziek? Stel ik me niet aan? Net imposter syndrome. Maar als ik de volgende dag meer doe, stort ik weer in.” Toch blijft ze hoopvol op volledig herstel, omdat er wel vooruitgang zit in haar revalidatie. Hiermee wil ze mensen die in hetzelfde schuitje zitten ook hoop bieden. “Het gaat met kleine stapjes.” Maar realistisch gezien weet ze niet of ze ooit weer honderd procent zal zijn.

Ze vindt steun en lotgenoten via het Longfonds of C-support. “Beide organisaties zijn nog redelijk onbekend, dus ik stuur anderen met long covid hier graag naartoe.” Waar het fysieke gedeelte langzaam aan iets beter gaat, blijft het cognitieve gedeelte achter. Door fysio- en ergotherapie leert ze de signalen van haar lichaam kennen en is ze bezig met pacing: het opbouwen binnen je grenzen. “Toch hoop ik dat er op een dag simpelweg een tabletje wordt uitgevonden als kuur.”