In Memoriam: Anouk Vedder (19)

‘Vrolijk’, dat is het beste woord dat Jade Verbrugge en Myrthe Zwart te binnenschiet als ze praten over hun vriendin en klasgenoot die vanuit Beuningen naar Enschede verhuisde. Verbrugge woonde met Vedder en nog twee studentes in hetzelfde huis. “Als ik thuis kwam, dan liep ze vaak de trap af naar beneden. Gewoon om even te kletsen, over van alles en nog wat.” Het ging Vedder daarbij nooit om haar ego. “Juist niet, ze kon zo goed luisteren. Als er iets was, dan wist je: bij Anouk kun je terecht voor een luisterend oor en medeleven. En ze kon me echt even oppeppen als dat nodig was.”

De studentes leerden elkaar kennen op Saxion. Vooral achter het beeldscherm, maar ook in het studentenhuis net buiten het centrum van Enschede en in het laboratorium. “Eens in de week, of eens in de twee weken hadden we daar les”, zegt Zwart. “Dat was al zo fijn, met al dat studeren vanuit huis. Maar helemaal met Anouk. Het was gewoon superleuk om met haar samen te werken.”

Ze zijn aangeslagen als ze vertellen over hun vriendin. Een vriend uit de vriendengroep van vijf laat zich excuseren. “Hij kan het gewoon even niet aan.” Niet gek ook. Het overlijden kwám zo onverwacht. Een week of drie geleden ging ze met spoed naar het ziekenhuis met een hersenbloeding, ze had al corona. Een paar dagen later zag het er goed uit. Toch ging het bergafwaarts, ze kreeg moeite met lopen en praten. Een hersenvliesontsteking volgde en ze belandde in een coma.

Stille kracht

Een gedwongen afscheid van een jongvolwassene voelt per definitie als onrecht, in het geval van Vedder is dat helemaal zo. Haar studieloopbaanbegeleider Marten Steenhuisen noemt haar een ‘modelstudent’ en zag een mooie carrière in het verschiet. Want ja, ze liep nominaal een haalde uitstekende cijfers. “Maar dat niet alleen, ze was de stille kracht in de klas. Bescheiden, op de achtergrond – maar met grote interesse in haar studiegenoten, waar ze zich om bekommerde. Ik zag Anouk als een zachtmoedig persoon, die soms onterecht kon twijfelen aan haar kunnen.”

Steenhuisen drukte de correcte en beleefde studente op het hart om ook te genieten van de studententijd. “Daar had ze nog iets te leren”, zegt hij. “Maar dat zou ongetwijfeld nog komen verderop in de studie.”

Martin van Tuinen, ook docent bij Forensisch Onderzoek, beaamt de lovende woorden over Vedder. “Ze was heel serieus over haar studie. Zo gaf ik een les programmeren. Niemand kwam, behalve Anouk.” Het typeert de ijverige studente. “Soms proberen studenten een wit voetje bij je te halen. Maar dat was nooit de insteek van Anouk. Ze was oprecht in haar leergierigheid.”

De sinterklaasviering op school zegt veel over het karakter van Vedder. Zij organiseerde die, van het lokaal tot het lootjes trekken en de uitnodigingen. Van Tuinen mocht ook komen. “In dit soort initiatieven kon je zien dat Anouk ervan hield om een fijne groep om zich heen te hebben, maar ook dat ze dat uitstekend kon organiseren. Echt de stille kracht, die op een positieve manier de groep weet te beïnvloeden.”

Zoveel plannen

Studente Myrthe Zwart had zoveel plannen met haar beste vriendin. Snel een mooie vakantiereis maken met de vriendengroep was daar één van. “En we hadden het vaak over later”, zegt ze. “We zouden dicht bij elkaar gaan wonen. ‘Laten we dan buren worden’, zeiden we. We kletsen over de gezinnen die we later zouden hebben. Soms stuurden we elkaar berichten, als we een schattige baby op de socials zagen. Die gezinswens deelden we.”

Hoewel Vedder vrijwel altijd vrolijk was en dat uitstraalde naar de anderen, herkennen de vriendinnen ook dat ze soms wel heel serieus over haar studie was. “Het zat altijd in haar hoofd, 24/7”, zegt Verbrugge. “Daar hadden we af en toe een goed gesprek over, en ik probeerde haar dan te troosten.” Die steun had ze soms even nodig, weet ook Zwart. Maar daarna was ze weer haar vrolijke zelf. Verbrugge: “Dat was eigenlijk ook wel het fijne van ons huis, waar we alle vier als jonge eerstejaars tegelijk gingen wonen. Dan kun je dat soort dingen delen.”

Haar betrokkenheid bij de ander gaf ze vorm bij studievereniging SV IDent, waar ze onlangs ‘lid van de maand was.’ Ze was studentcoach voor de eerstejaars buddygroep en deed dat met aandacht.

Anouk Vedder was bovenal levenslustig. Ze probeerde graag nieuwe dingen uit en haar enthousiasme werkte aanstekelijk. In de keuken kookte ze regelmatig een nieuw recept voor haar huisgenoten. En hoewel dat niet altijd goed lukte, bouwde ze in die alledaagse momenten van samen koken en kletsen een diepe en waardevolle vriendschap op met haar huisgenoten en medestudenten.

De huisgenoten van Vedder moeten op zoek naar een geschikte nieuwe bewoner. Haast maken ze daar niet mee, spraken ze af. Verbrugge: “We gaan niet proberen Anouk te vervangen, want dat kan niet. Maar uiteindelijk moeten we door.”