Horror-reis of niet? Hoe stagiaire Evi er 2,5 uur over deed om met het OV op Saxion te komen

06.00
Ik zou willen dat het nog niet zo was, maar het is echt waar: mijn wekker ging zojuist. Tijd om nog even te blijven liggen is er niet helaas. Ik trek de gordijnen open en zie dat het ‘gewoon’ nog donker buiten is. Een nieuwe ervaring. Snel wat boterhammen smeren en tanden poetsen. Ik pak nog snel twee fietslampjes en iets over 6.30u vertrek ik vanuit Arriën naar station Ommen.

Onderweg is het rustig: ik spot enkele auto’s, twee boeren die op hun trekkers al vroeg aan het werk zijn en een paar honden die het geluk hebben al uitgelaten te mogen worden.

07.02
Ik ben op tijd op station Ommen aangekomen. Je zou denken dat het rond deze tijd nog rustig is, maar dat is zeker niet zo. Het is er net zo druk als normaal een uur later. Ik ben blijkbaar niet de enige die voorbereid op pad is gegaan. De trein richting Mariënberg heeft twee minuten vertraging. Ik hoop dat dit de enige vertraging van vandaag is, maar heel eerlijk: ik ben er bang voor. Het leven van studenten gaat helaas vaker over het openbaar vervoer, dan over rozen. Maar tot nu toe gaat het goed: ik pak zonder vertraging de trein van Mariënberg naar Almelo.

07.43
De trein is zonder vertraging in Almelo aangekomen. Gelukkig, want ik heb maar vier minuten om vanaf het station naar de bussen te komen. Iedereen snelt de trap af naar buiten om daar de juiste bus te zoeken. Buiten op de stoep van station Almelo lijkt het meer op een concerthal tien minuten voor opening, dan op een bushalte.

Er staat een zee aan mensen te wachten. Het zijn vooral studenten die met de bus naar Hengelo of Enschede gaan. We hebben de keuze om met een snelbus of een stopbus te gaan. De snelbus stopt alleen in Hengelo en Enschede. De stopbus komt ook langs kleinere tussenstations. De snelbus is voor mij dus een snellere optie, maar die rij is ook een stuk langer.

De passerende stopbussen zitten propvol, mensen staan in de gangpaden en de deuren kunnen nog maar net dicht. Voor de snelbussen geldt dan weer dat je er niet in mag staan, het zijn van die bussen die je normaal bij schoolreisjes ziet, maar dan zonder het snoep en de gezelligheid. Daardoor past de rij met wachtende mensen lang niet in één bus. Je moet dus wachten op de volgende bus en hopen dat je daar wel in past.

Wikken en wegen, maar ik kies ervoor om uiteindelijk toch maar met een stopbus te gaan. Ik zie dat er nog een zitplaats is en vraag de buschauffeur hoe laat we aankomen in Enschede. De boodschap is niet heel hoopgevend. “Volgens de planning moeten we er om 08.40 zijn, maar dat gaan we denk ik niet redden.”

09.04
De buschauffeur had gelijk. 08.40 uur op station Enschede? Dat hebben we zeker niet gered. Je staat met een bus namelijk stil voor stoplichten, fietsers en zebrapaden. Allemaal dingen waar je in de trein geen last van hebt. In totaal deed ik tweeënhalf uur over mijn reis. Normaal is dat anderhalf uur. Of het een horror-reis was? Dat weet ik niet, maar het idee dat ik dit de komende drie weken vrijwel dagelijks moet ondergaan? Dat vind ik wel horror. Als ik vanavond eindelijk thuis ben, begint het morgen allemaal weer opnieuw.