In Memoriam: Henk Gooijer

Razipour ziet zichzelf nog zo zitten in september 2022. De oudste in de klas, vol met stress omdat ze het niveau van de anderen moet halen. In de pauzes en na de lessen bleef ze zitten in de gemeenschappelijke ruimte op de tweede verdieping van het Epy Drost-gebouw. Met haar boeken, om aan zelfstudie te doen. “En toen liep Henk langs”, zegt ze. Met hem en opleidingsdirecteur Theresia Grevinga had ze al een gesprek gehad toen ze begon op Saxion. “Hij stopte, kwam naast me zitten, en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken, dat alles goed zou komen.”

Henk Gooijer was eigengereid: hij deed de dingen op z’n eigen manier. Hij zette vanaf 2014 de master Innovative Textile Development op, was daar afstudeercoördinator en hij was actief binnen het lectoraat. Hij liet zich inhuren voor zijn werk op Saxion, want hij deed nog veel meer. Zo was Gooijer initiatiefnemer en later Chief Technology Officer van SaxCell, een spin-off dat katoenafval hergebruikt als grondstof voor de productie van nieuwe vezels. En hij had hij zijn eigen onderneming.

Maximaal drie dagen

Al die rollen deed hij met passie, en hij kon de ballen gemakkelijk in de lucht houden. “Henk was heel zakelijk en serieus”, zegt associate lector Jens Oelerich, die ook met Gooijer samenwerkte bij SaxCell. Volgens Oelerich, en andere collega’s in het lectoraat, was Gooijer bij uitstek geschikt om lector te worden. “Maar dat wilde hij niet, ook omdat je dan in dienst moet bij Saxion. Henk wilde maximaal drie dagen voor de hogeschool werken, om tijd en ruimte voor zijn andere werkzaamheden te houden.”

Maar Gooijer stelde wel altijd de student centraal. “Studenten waren zijn passie, en hij was in de begeleiding van jonge mensen bevlogen”, zegt Theresia Grevinga, course director Innovative Textile Development. “Hij vond het belangrijk om studenten bij te staan, te helpen en om ze goed af te leveren voor het werkveld.” Dat ging verder dan het klaslokaal: Gooijer zette zijn enorme netwerk in en organiseerde waardevolle excursies. “En hij was warm en open, ook naar de studenten”, zegt ze. “Bijvoorbeeld op barbecues en jaarafsluitingen.”

Grevinga en Gooijer kenden elkaar zo’n 15 jaar, eerst vanuit het lectoraat van voormalige lector Ger Brinks. In die kleine en hechte groep leerden ze elkaar kennen tijdens gezamenlijke lunches. “Dat was gezellig en leerzaam, want Henk wist heel veel over het textiele bedrijfsleven.” Die (werk)relatie verdiepte zich na 2016, toen de master Innovative Textile Development van start ging. Gooijer als initiatiefnemer, maar ook als verantwoordelijke voor verschillende modules, als afstudeercoördinator en voorzitter van het ‘curriculum committee’. Grevinga werd course directeur en daarmee eindverantwoordelijk.

Vanaf dat moment werd hun relatie dieper en intenser. Grevinga en Gooijer lagen op heel veel vlakken op één lijn. “We zijn uit hetzelfde hout gesneden”, zegt ze daarover. Ze deelden elementen in het persoonlijke leven, zoals opgroeiende pubers en de zorg voor moeders op gevorderde leeftijd. “We hadden het niet alleen over het werk, maar vooral ook veel over het leven. Henk kon prachtig vertellen over de reizen die hij maakte, die mij inspireerden.”

Echte onderzoeker

Bij SaxCell was Gooijer de trekker van het onderzoek voor de nieuwe vezels.  Medeoprichter en voormalig associate lector Gerrit Bouwhuis roemt de kwaliteiten van Gooijer. “Een echte onderzoeker”, noemt hij hem. “Zowel in Nederlands als internationaal hoog aangeschreven.”

Zo was het Gooijer die de spin-off door tegenslagen en onderzoeksvragen hielp, bijvoorbeeld die keer dat het industriële productieproces niet meer liep. Bouwhuis: “Na maanden onderzoek vonden we het probleem, ons ingekochte honderd procent katoenafval bleek bijna tien procent polyester te bevatten. Dit kan dus vaker gebeuren, bedachten we.” Gooijer paste de onderzoekstrategie aan, zodat er ook rekening werd gehouden met de aanwezigheid van polyester. “Dat lukte en daarmee konden we met Saxion en vijf betrokken onderzoekers SaxCell oprichten.”

De collega’s van Gooijer delen een wederkerende gebeurtenis: de telefoontjes. Gooijer belde regelmatig op, om even het werk te bespreken. Hij was heel communicatief en geïnteresseerd en mede daarom laat hij SaxCell ook goed achter, vertelt Bouwhuis. Maar ook de andere collega’s kregen regelmatig een telefoontje, vaak op vrijdag, om de week af te sluiten. Maar ook om even bij te praten.

Professioneel vaderfiguur

Eén van die collega’s is Richard Groeneveld, die ‘heel veel te danken heeft’ aan Gooijer. Groeneveld had net zijn afstudeerpresentatie af voor zijn chemie-opleiding en toevallig, of misschien wel niet zo toevallig, kwam hij Gooijer tegen bij de roltrap. Of hij z’n CV even op zou sturen, vroeg hij. Dat deed Groeneveld, en na gesprekken met collega’s werd hij aangenomen bij Saxion. Want ze konden wel iemand met een chemische achtergrond gebruiken. “Sindsdien is hij een professioneel vaderfiguur voor mij geweest”, zegt Groeneveld. “Want hij had altijd relevante projecten, die hij gestructureerd en onderbouwd aanpakte. Naast dat het fijn was om met hem te werken, leerde ik vooral ook veel.”

Gooijer was een man met een duidelijke mening, die hij ook kenbaar maakte. Hij had zo zijn eigen opvattingen over wat goed onderzoek precies is. Hij nam de tijd om dat uit te leggen, en nog een keer.

Meest fantastische dag

Op een zondag in april vorig jaar veranderde alles. Hij kreeg een epileptische aanval, en de dag erna belde hij meteen naar Grevinga, met de boodschap dat het niet goed ging. Het bleek een hersentumor te zijn. Hij en Grevinga hielden veel contact. Hoewel hij aangaf dat het werk niet meer lukte, stelde Grevinga een soort 0-uren contract voor. “Henk werkte al op projectbasis bij ons en zo konden we hem bij ons houden”, zegt ze. Maar werken ging nauwelijks meer. “Uiteindelijk heeft hij vier of zes werkuren geschreven”, aldus Grevinga. Het toont de integriteit van Gooijer, vindt ze – hij schreef geen uren die hij niet te verantwoorden vond.

In september was hij nog een dag op Saxion, bij de collega’s. ‘De meest fantastische dag’, zei hij daarover. Hij drukte zijn jongste zoon Ward  op het hart om zijn plannen om op kamers te gaan door te zetten, en niet thuis te blijven omdat hij ziek was. Grevinga: “Hij ging zo goed met de ziekte om, daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Hij regelde alles zelf, om zijn vrouw José en zonen Raf en Ward zoveel mogelijk te ontlasten.”

Hoewel het contact met de collega’s minder werd en hij noodgedwongen niet meer op Saxion kwam, leeft zijn geest door. Bij de onderzoekers die hij inspireerde, bij de collega’s die hem waarderen om zijn kennis, integriteit en collegialiteit. En zijn uitgebreide collectie vakliteratuur, vooral lijvige boeken, die doneerde hij aan het lectoraat.