De Studentrecensent: een 3,5 voor ‘Het Paard’
Elke dag loop ik van het station naar mijn les en denk ik: wat doet dat gedrocht hier? Je kunt er haast niet omheen, maar ik moet er omheen. Het zielige beest heeft drieënhalve poot, een gekke lichaamsverhouding en je kunt zijn skelet zien. Je kent het wel, het skeletpaard naast Edith Stein.
Het beeld stond ooit voor het vroegere Natuurmuseum in Enschede. Omdat in dit museum allemaal fossielen en skeletten van dieren te bezichtigen waren, koos de inmiddels overleden maker Cees Willemsen ervoor een skelet te maken.
Op zich prima bedacht, maar waarom het een paard is, en wat het met het huidige Saxion te maken heeft, is mij een raadsel. Mogelijk kon de maker zich niet veel voorstellen bij prehistorische dieren als dinosaurussen. Het schijnt dat hij heden en verleden wilde combineren en zo bij een paard uitkwam. Zelf was ik voor een kip gegaan, die leggen eieren. Dan komt het net wat dichterbij.
De Studentrecensent
Als student word je continu beoordeeld; op je verslagen, je presentaties, je toetsen en zelfs op hoe vaak je te laat komt. In De Studentrecensent draaien we de rollen volledig om en zijn het de studenten die cijfers uitdelen. En daarbij is niets of niemand veilig voor hun scherpe blik; van de saucijzenbroodjes in de kantine, het kunstwerk op het plein tot de adem van hun docenten. In elke editie een nieuw oordeel, keihard, maar goudeerlijk.
Het beeld heeft geen officiële naam. Waarom niet? Geen idee. Het beeld wordt daarom gewoon ‘Het Paard’ genoemd. Makkelijk voor de mensen, lekker herkenbaar, maar wel weinig creatief.
Natuurlijk heeft het beeld een betekenis. Of meerdere. Als ik moet gokken, ga ik voor dood en verderf. Zo donker en dood. Het lijkt op het paard van Napoleon Bonaparte, dat inmiddels ook overleden is. Of het witte skeletpaard in Minecraft, maar dan net iets anders.
Toch staat het voor de verbeelding van dood en leven. Het tegenovergestelde dus.
Mijn moeder – ook iemand met een mening - vertelde me dat het paard haar nog altijd doet denken aan het Natuurmuseum, waar ze vaak kwam. Telkens als ze het paard ziet, komen er goede (en minder goede) herinneringen omhoog.
Ze vindt het geen heel vrolijk beeld om naar te kijken en noemt het altijd het spookpaard. Ik denk dat het paard ook best wat sentiment heeft voor docenten die het paard al eeuwenlang hebben zien staan. Toch iets positiefs.
Bovendien is het geen enorm beeld en je kan er ook gewoon doorheen kijken. Het neemt dus gelukkig niet heel je gezichtsveld in. Omdat ik de opdracht heb alle elementen te bespreken, heb ik er eens aan geroken. Het ruikt zoals je verwacht, ik vraag me af hoe vaak het schoongemaakt is, in de ruim 40 jaar dat het er staat.
Wel aardig: het paard is van brons en dat materiaal past bij het beeld. De textuur suggereert dat het beeld afbrokkelt en wegrot. Toch nog een pluspuntje.
Kom ik bij mijn conclusie: al met al met al vind ik het toch een verschrikkelijk beeld. Het paard staat daar maar, donker en doods, door de gebouwen eromheen altijd in de schaduw. Het paard lijkt daardoor nog duisterder. Het ontbreken van een naam helpt niet, de geur houdt niet over en de plek is ook geen feest. Het liefst zou ik er niet naar kijken, maar ik ben te lui om een stukje om te lopen. Een 3,5 voor het paard naast het Edith Stein.
Foto's: SaxNow