Column: Digital footprint
“Ik heb je gevonden op het internet”, zei een van mijn cliënten – ik werk in de zorg - uit het niets tegen mij. Ik raakte in de war en eerlijk gezegd schrok ik er een beetje van. Vrijwel al mijn social media-accounts staan namelijk ingesteld op privé, om te voorkomen iedereen alles zomaar kan zien.
Ik vroeg wát hij dan gevonden had en hij zei dat hij had gezien dat ik voor SaxNow teksten schrijf. In gedachten ging ik snel langs al mijn columns om zo in te schatten of hij hier vragen over zou hebben. “Ik zoek altijd begeleiders even op, op het internet”, zei hij nog, waarna het gesprek alweer klaar was.
Lichtelijk verward kijk ik terug op ons gesprek. Ik werd mij er even heel bewust van hoe het gebruik van sociale media en het openbaar delen van mijn mening, invloed kan hebben op mijn professionele identiteit.
Ik zie om mij heen dat het openbaar delen van privézaken steeds meer genormaliseerd is. Op Instagram wordt bijvoorbeeld van alles gedeeld: bikinifoto's, felle meningen, dingen die mensen die dag hebben meegemaakt, maar ook de erg persoonlijke moeilijkheden die mensen ervaren in het leven. Alles wat je op het internet deelt, vormt samen de digital footprint die je achterlaat.
Zelf ben ik best wel een voorstander van het taboe-uit-het-raam-gooiende gepost, waarin iedereen open zichzelf kan zijn. Omdat ik denk dat een open sfeer bij kan dragen aan het wederzijds begrip. Maar zoals óók te zien is aan de comments online, maar ook aan geroddel dat ik om mij heen hoor, gaat deze openheid vaak niet zonder oordeel.
Scheiding werk en privé vervaagt
Mensen worden door het gepost minder serieus genomen en de scheiding tussen werk en privé vervaagt. We worden gezien (en beoordeeld) op wat we online delen, en er kan niet of nauwelijks meer los hiervan gekeken worden naar bijvoorbeeld onze professionele capaciteiten. Het beeld dat mensen hebben gevormd door wat zij hebben gezien of gehoord op sociale media of in verhalen, speelt hierbij namelijk regelmatig een rol in hun achterhoofd.
Wat maakt dat we dit niet los kunnen zien? Waarom zien we niet dat iemand aan de ene kant een heel goede professional kan zijn, en aan de andere kant ook iemand kan zijn die buiten het werk geniet van bepaalde dingen of moeilijkheden ervaart in het leven, en hierover deelt op sociale media?
Ik vraag mij af of we met z'n allen er wel bewust van zijn dat deze dingen zo met elkaar verbonden zijn. Want op het moment dat deze dingen niet los van elkaar gezien kunnen worden, lijkt het mij belangrijk om ons bewust te worden van de invloed die onze digital footprint heeft op hoe mensen je zien, en hoe serieus je genomen wordt als professional.
Als je hier iets vaker bij stil staat, kom je namelijk ook niet voor verrassingen te staan. En hoef je je niet druk te maken dat een van je cliënten of collega's je opeens anders ziet door je digital footprint.
Gerelateerde artikelen
Docent Ahank Kano-Tarah geeft met podcast stem aan jongeren: “Ze verliezen hoop op een andere baan dan die van fietskoerier”
Eén thema staat centraal in het leven van Ahank Kano-Tarah: jongeren. Ze werkt als docent bij de academie Mens en Maatschappij, is raadslid van de gemeente Enschede en heeft sinds kort een eigen podcast. Daarmee wil ze een stem geven aan een generatie die niet goed gehoord wordt. “We nemen jongeren niet serieus.”
Young Saxion X Studium Generale: Grip op je aandacht in een wereld vol afleiding
Column: Iets meer jij
Een wonderlijk fenomeen in het dagelijks leven vind ik toch wel dat allerlei onderdelen van de digitale werkelijkheid mij begroeten alsof ze een persoon zijn. Personificatie heet dit ook wel vanuit de taalkunde, een vorm van beeldspraak. Dit wordt vaak foutief gedaan, bijvoorbeeld als studenten opschrijven: ‘hun onderzoek laat zien dat…’, terwijl zíj natuurlijk iets laten zien door middel van hun onderzoek, maar dat is wel erg taalazijnzeikerig.