Column: Ben jij er voor jezelf?
"Het wordt me te veel." Durven we dat eigenlijk wel te zeggen? Of houden we het liever bij: "Het is even erg druk" — en gaan we gewoon door?
Regelmatig zie ik het om me heen; medestudenten, collega’s en anderen bij wie het eigenlijk allemaal even te veel wordt. Vaak signaleren ze het zelf al wel en spreken ze het vaag en verbloemd uit: “Het is druk, maar het gaat wel weer voorbij”, “Ik zit niet top in m’n vel, maar dat komt wel weer goed”, of “Het lukt even niet meer, maar ik kan dit en dat niet zomaar op pauze zetten”.
Jezelf verliezen in de drukte van het leven: voor veel mensen is dat herkenbaar. Zoveel dingen waar je bij stil moet staan; familie, vrienden, werk, school, stage en alles wat daarbij komt kijken; tel maar op. Eigenlijk best veel. Of nouja, gewoon soms te veel.
En wanneer sta je dan stil bij jezelf? Want als je altijd maar dom doorgaat (waar ik mezelf overigens ook vaak schuldig aan maak), ga je jezelf dan niet voorbij?
En als je jezelf dan voorbij gaat, hoe vind je jezelf dan weer terug? En is er überhaupt ruimte voor jezelf als je alleen maar bezig bent met te voldoen aan alles om je heen.
Toch vind ik het best gek, dat ons leven soms niet eens meer om ons gaat. Dat je aan alles denkt behalve jezelf, ondanks dat het jouw leven is. Het klopt niet in mijn hoofd. Dat de balans en regie over het eigen leven bij zoveel mensen soms zo ver te zoeken is.
Ongezond, lijkt mij. En daarnaast denk ik ook nog eens oneerlijk naar jezelf. Daarom zou ik willen dat we vaker zeggen: bekijk het maar allemaal — ik kies nu even voor mezelf.