Column: Post-university blues
Ongeveer zes maanden geleden zette ik dan eindelijk die ene krabbel. De handtekening onder mijn diploma. Zo, ik was afgestudeerd. Na acht jaar studeren (ja, mbo is ook studeren) was ik klaar. Dat ene doel waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, is bereikt. Met diploma op zak en mijn baan hier bij SaxNow loopt alles op rolletjes, toch?
Geen tentamenstress meer, collegegeld betalen of avonden doorhalen. Daarmee vallen een heleboel kopzorgen weg. Maar wat ook wegvalt is het gevoel dat je ergens bij hoort, zo zegt mijn psycholoog. Ja, tegenwoordig kan je zeggen dat je naar een psycholoog gaat zonder dat daar gek van wordt opgekeken. Echt waar.
Al die jaren op school heb ik gewerkt voor dat ene papiertje, en toen ik die eenmaal in handen had wist ik niet meer wat ik met mezelf moest. Normaal gesproken stond mijn agenda vol met colleges en deadlines, altijd iets om naar toe te werken of af te ronden. Nu ligt de wereld wijd voor me open.
Eigenlijk begint het doelen stellen nu pas, nu mijn carrière nog moet beginnen. Nu heb ik het geluk dat ik niet net als andere afgestudeerden opzoek moest naar een baan (dank SaxNow). Maar wel de verantwoordelijkheid om er iets van te maken.
Tijdens mijn studentenperiode kon ik namelijk nog overal mee wegkomen. Te laat komen (of überhaupt niet komen opdagen), half afgemaakt werk aanleveren of gewoon de kantjes er vanaf lopen. Ach, dat soort gedrag wordt verwacht van een student. Maar nu ik een volledige medewerker ben, verwacht ik ook meer van mezelf. Het is tijd om alles een keer op een rijtje te hebben, zeg ik tegen mezelf.
Dit is het moment. Een carrière maken. Geld verdienen. Niet meer iedere maand dat bedrag van DUO op mijn rekening. Maar een volwaardig loon, waarvan ik eigenlijk beter zou moeten weten wat ik ermee moet doen. Iets met tien procent op je spaarrekening? Nu ook mijn vader zijn automatische overschrijving met zakgeld heeft stopgezet, ben ik officieel op mezelf aangewezen.
Wanneer me bij de kapper gevraagd wordt of ik student ben (voor tien procent korting), twijfel ik wat ik hierop moet antwoorden. Ik wist wel dat ik niet voor altijd student zou kunnen blijven. Maar zit er niet een soort marge op? Ik heb acht jaar lang gestudeerd, dus mag ik nog minstens een paar maanden ja antwoorden op deze vraag?
Om even terug te komen op de term in de kop: ik heb last van post-university blues. Of een gezonde portie aanstelleritis?
Gerelateerde artikelen
Column: Weinig les, voor veel geld
Ik wil een toekomst. Een toekomst zonder zorgen en voortdurende stress. Ik wil een huis, kinderen en een vaste baan. En het liefst ga ik nu al volledig aan het werk. Niet alleen omdat ik zo graag wil werken, maar vooral ook omdat ik studeren simpelweg niet kan betalen.
Vijfenzeventig procent neventaken, deel 7 (van 10): “Waarom ik de kwestie Reisbalans iets met de kwestie 3S te maken vind hebben”
Van de invoering van het nieuwe onderwijsmodel, online toetsen en de SDG’s die in het curriculum komen, tot Reisbalans en onderling omgaan met kritiek. Wilco Bouwhuis, docent technische natuurkunde, schreef een opinie van 16.000 woorden over alles wat hem bezighoudt op Saxion. In deel 7 (van 10), beschrijft hij waarom Reisbalans en 3S verband met elkaar houden. “Er is te veel bemoeienis en controledwang en met beide is een eigen gremium aan de haal gegaan.”
Deze Saxionners waren bij het massale onderwijsprotest: “Ik sta hier ook voor anderen”
Helemaal alleen reisde ICT-student Dhillen van Wingerden gisteren van Almelo naar Den Haag voor het grote protest tegen de onderwijsbezuinigingen. Hij was een van de weinige Saxion-studenten. Ook een enorme treinvertraging weerhield hem er niet van zijn stem te laten horen. “Er moet echt iets veranderen.”