Evi komt eten bij Noor: een busblunder, virale TikTok-pasta en een stierenring

Om bij Noor te komen moet ik met de bus. Die brengt me in vijftien minuutjes van station Almelo naar Bornerbroek. De bushalte waar ik moet zijn heet ‘Eierbaan’. Dat doet me denken aan kippen op een schaatsbaan, maar vraag me niet waarom. Vanaf daar is het maar een paar minuten lopen. Als plattelander kan ik erover meepraten: een busstation tegenover je huis is voor iemand die in een dorp woont een luxe.

Bij binnenkomst word ik vrolijk begroet door Noor én een hele enthousiaste boxer. Niet alleen de ontvangst is gezellig, dat geldt net zo goed voor het interieur van het huis. Van een bordeauxrode hal loop ik door een gele huiskamer om vervolgens in een groene keuken uit te komen. “Mijn moeder vindt het leuk daarmee bezig te zijn. Ze vraagt altijd wel goedkeuring aan mijn vader, maar die krijgt ze toch wel”, vertelt Noor.

Het is rustig in huize Buisman. Noors vader is nog aan het werk en haar moeder voelde zich opgelaten om bij dit hele gebeuren aanwezig te zijn. Noor laat een foto zien van haar blije oma met roodgelakte nagels. “Ze is maar bij mijn oma op bezoek gegaan, dan hoefde ze ons niet te storen.”

Viral pasta

Sinds haar broer uit huis is, is Noor een soort ‘enig kind’. Veel mensen met broers of zussen zouden daar misschien jaloers op zijn, maar Noor vindt het tien keer niks. “Ik mis hem echt. Ik vond het echt gezellig toen hij nog in huis woonde.” Dat betekent dus een diner voor twee. Met een recept voor vier personen, zullen we niets tekort komen.

Het recept is heel makkelijk; Noor heeft een van de meest virale TikTok-recepten uit de kast getrokken. TikTok Baked Feta Pasta it is dus. Een recept dat vooral viraal ging vanwege het gemak. Je gooit tomaatjes, een plak feta, ui, knoflook, olijfolie en kruiden in een grote ovenschaal. Die zet je vervolgens 30 minuten in de oven en klaar ben je.

Al dat gemak geeft ons de tijd om boxer Jelle uit te laten. Die is daar maar al te blij mee. In het rondje door Bornerbroek komen we langs een restaurant, kerk en basisschool. “Dan heb je ook wel alles van Bornerbroek gehad hoor”, zegt Noor.

Noor’s oude basisschool ligt één straat van haar huis. Toch probeerde ze elke dag over het hek te klimmen als de bel ging. “Dan was ik sneller thuis, maar als de juf het zag, dan riep ze mij terug en moest ik omlopen. Ik moest snel zijn.”

Bijzondere bijnaam

Eenmaal op de middelbare school in Almelo besloot ze haar haren felrood te verven. Geïnspireerd door het kapsel van haar moeder. “Zij heeft al zolang ik mij kan herinneren rood haar en ik wilde dat ook graag”, vertelt ze.

Haar klasgenoten konden het rode kapsel van Noor niet waarderen. “Zij noemden mij tamponi.” Of dat de reden is dat ze nu blond haar heeft? “Nee, ik mis het eigenlijk wel, maar het kost gewoon te veel tijd om het bij te houden.”

Nu heeft het uiterlijk van Noor een ander opvallend kenmerk; een septumpiercing. Bij haar schoonmaakwerk in de ouderenzorg, komt haar dat weleens op commentaar te staan. “Ze zeggen dan dat ik net een stier ben, met die ring door mijn neus. Ik moet daar alleen wel om lachen, want daar lijkt het ook gewoon op.”

Als het blokje om met Jelle erop zit, moet er alleen nog spaghetti gekookt worden. Na ongeveer acht minuten is de spaghetti klaar en kan het feta-mengsel uit de oven worden gehaald. Dan alleen nog de spaghetti goed door het mengsel roeren en voilà. Voor Jelle wat brokken op de grond en dan kunnen we dineren.

Busblunder

Onder het eten ontdek ik dat niet alleen het voormalige rode kapsel van Noor geïnspireerd is door haar ouders. Ze is behoorlijk sportief, en dat heeft ze niet van een vreemde. Ze is druk met hardlopen, wielrennen en zwemmen, de trainingen voor een triatlon, omdat haar vader dat ook doet. Haar moeder inspireerde haar dan weer om te gaan paaldansen. Dat is niet voor watjes. “Ik heb echt onderschat hoeveel pijn dat doet.”

Eigenlijk staat er vanavond nog een zwemtraining op het programma, maar of ze daarheen gaat is nog de vraag. “Het is pas om half 10, dan lig ik normaal gesproken al in bed.” Over bedtijd gesproken; voor mij wordt het ondertussen tijd om naar huis te gaan.

Als ik na de gezellige avond weer bij bushalte De Eierbaan – geen kip of schaatser te bekennen - sta te wachten, wordt mijn gebrek aan ervaring met bussen pijnlijk duidelijk. Aan de overkant van de straat zie ik de bus voorbij rijden. Een klassieke fout: ik sta aan de verkeerde kant te wachten. Ik denk terug aan mijn gesprek met Noor en zou willen dat ik over een hekje op het schoolplein kon klimmen om sneller thuis te zijn.