Evi komt eten bij Jasper: “Misschien wil ik hierna wel een koksopleiding gaan doen”

Aan de andere kant van de IJssel, in een smal straatje in Deventer, woont Jasper. Als ik aanbel en door het raam naar binnen kijk, staat er een hondje op de bank te blaffen. Daarachter zie ik een jongen rustig piano spelen. Hij doet vrolijk de deur open en het hondje komt kwispelend achter hem aan. Aan de keukentafel beginnen we over koetjes en kalfjes, maar het gaat al snel over grotere thema’s.  

Jasper is nog niet bezig met wat hij over een paar jaar zou willen doen. “Ik zit nu goed op mijn werk en kan altijd nog iets anders kiezen. Jasper werkt als keukenhulp in een restaurant in het centrum van Deventer. Hij staat daar, zoals hij zelf zegt, aan de koude kant. “Niks met vuur, ik maak de borden mooi op en snij de groentes.”

Hoewel Jasper een grote passie heeft voor koken, studeert hij Vastgoedkunde in Enschede. “Ik zie koken als een spelletje. Het is alsof je in een videogame al je taken aan het afwerken bent.” Waarom hij dan wel aan Vastgoedkunde is begonnen? “Opeens was ik klaar met 5 Havo en moest ik een keuze gaan maken. Er kwam een makelaar op school vertellen over zijn werk, en toen dacht ik misschien is dat wel iets voor mij.”

De tijd nemen om wat langer over zijn keuze na te denken zat er ook niet in. “Ik wist dat als ik een tussenjaar zou nemen, ik dan nooit meer met school zou beginnen.” Jasper heeft nog geen idee of hij in de vastgoedwereld gaat werken. “Ik doe het voor het papiertje, maar misschien wil ik hierna nog wel een koksopleiding gaan doen.”

Ik, iemand die totaal niet kan koken, zit hier dus wel goed. We besluiten naar de Jumbo in Twello te gaan om wat boodschappen te doen. Twello is een dorp net buiten Deventer. “Eigenlijk gewoon een gat waar niks te beleven is”, grapt Jasper. We halen een maaltijdpakket Chinese sweet chili. “Als ik op mijzelf zou wonen zou ik bijna alleen maar gerechten met rijst eten. Het is gewoon makkelijk en lekker.”

Voor dit gerecht moeten er maar liefst zeven(!) verschillende soorten groentes gesneden worden. Daar heeft Jasper gelukkig goede hulpmiddelen voor. Hij laat vol trots zijn nieuwe messenset zien. “Mijn vader vindt dit ook helemaal mooi.” Het is een passie die ze samen delen. “Mijn vader is degene die thuis altijd kookt.” Zijn moeder grapt vanaf de bank dat zij dat ook helemaal niet erg vindt. “We doen de taken die we het beste kunnen”, zegt ze.

Er staat ‘zagen zagen zagen’ in één van zijn nieuwe messen gegraveerd. Het doet mij meteen denken aan het kinderliedje ‘zagen zagen wiede wiede wagen’, maar het staat voor iets anders. “Ik heb een collega uit Laos en die spreekt soms niet zo goed Nederlands. Hij zegt altijd dat we goed moeten snijden, niet drukken, maar juist zagen, zagen, zagen.”

De tekst is een herinnering aan een plek waar Jasper het liefste is. “Als ik op het werk ben, dan voelt dat niet als werken. Ik zie mijn collega’s ook echt als mijn vrienden. In het weekend, dat bij ons op donderdag al begint, gaan we na het werken samen de stad in. De volgende dag staan we dan weer met zijn allen in het restaurant.”

Door de scherpe messen en goede techniek van Jasper staat het eten binnen 30 minuten op tafel. Dit gerecht blijkt ideaal als je graag in een korte tijd een gerecht met veel groentes op tafel wil zetten. Door alle stappen die op de verpakking beschreven staan kan het bijna niet meer mis gaan. Daarnaast zitten er in het pakket afgewogen hoeveelheden, waardoor er geen eten wordt verspild.

Jaspers’ ouders en zusje eten ook mee. Aan tafel gaat het over alledaagse dingen zoals de voorbereidingen voor het Dickens Festijn en de prille relatie van Jaspers’ zusje. Die lijkt in de smaak te vallen, net als het eten. Zelfs de kok van het gezin, de vader van Jasper, is positief. Ook positief: in Huize Brink hoeven de kok (en de gast) niet af te wassen.

Achter de eettafel zie ik de piano staan, waar Jasper op aan het spelen was toen ik aanbelde. Pianospelen blijkt al een paar jaar een hobby van hem te zijn, maar hij loopt er niet mee te koop. “Mensen kunnen nog zo vaak zeggen dat ik het goed kan, maar dat voelt niet zo. Ik ben onzeker als ik piano speel.”

Heel soms kunnen mensen van zijn pianotalent genieten. “Ik speel soms op openbare piano’s, op het station bijvoorbeeld, maar als mensen dan naar mij gaan luisteren, word ik zenuwachtig. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg speel. Ik voel in alles een druk om te presteren.”

Het eten is op, Jaspers vader doet de afwas, en aan mijn eerste bezoek uit deze serie is bijna een einde gekomen. Maar hoe kom ik in de donkere decemberavond weer op het station? Jaspers’ moeder brengt uitkomst: “Ze hoeft toch niet terug te lopen?”, zegt ze tegen Jasper. Die heeft daar zelf ook al over nagedacht, zegt hij in een typisch moeder-zoon-gesprek. “Ja, ja, dat was ik toch al van plan.”

Als we terugrijden over de IJssel, naar het centrum van Deventer, is er één ding waar Jasper niet over twijfelt. “Ik ben blij om hier in Deventer te wonen. Het is groot genoeg om de mensen te vermijden die je niet wil zien, maar klein genoeg om mensen te leren kennen. Als het niet nodig is, zou ik nergens anders willen wonen.”