Lieke heeft een ongeneeslijke hersentumor en rent voor kankeronderzoek: “Ik heb geaccepteerd dat die rotziekte in mijn hoofd zit”

Waar Lieke Buiter, vierdejaars Industrieel Product Ontwerpen, tot haar 19e volop sportte, feestte en genoot van het studentenleven, veranderde haar leven van de ene op de andere dag. Ze moet nu constant doseren. Kan ik dit aan, zijn het niet teveel prikkels? Anderhalf jaar na de diagnose ‘ongeneeslijke hersenkanker’, gaat ze 10 kilometer hardlopen op de Enschede Marathon om geld op te halen voor kankeronderzoek.

‘Het leven is niet meer een gift, maar een fragiel ding’, schreef Lieke op Instagram. Daar deelt ze haar verhaal, over hoe het is om te leven met kanker in je hersenen. Ze leeft er al ruim anderhalf jaar mee, en die kanker zal nooit meer weggaan. Een hersentumor op deze leeftijd is een zeldzaamheid, weet ze. “Het is gewoon waardeloos dat mijn hersenen deze tumor hebben uitgenodigd.”

Maar Lieke, nu 21 jaar, is er de persoon niet naar om bij de pakken neer te zitten. “Ik was altijd al superpositief, en genoot volop van het leven”, zegt ze. “En hoewel ik nu anders in het leven sta dan voor de hersentumor, wil ik die positiviteit houden.”

Dat gaat niet vanzelf, want soms is het allemaal gewoon ‘kut’, zoals ze onomwonden zegt.

Erg brak wakker

Terug naar augustus 2023. Lieke is ‘doegroep-mama’ bij de Kick-In van de Universiteit Twente. Het is een week voor feest en ze doet er volop aan mee. Lieke is kerngezond, ze geniet van het studentenleven en het op kamers wonen en alles wat daarbij hoort, maar sport ook veel, vooral schaatsen is favoriet, dat doet ze bij studentenvereniging D. S. V. de Skeuvel. Maar op de laatste dag wordt ze wel heel erg brak wakker, slechter dan je zou verwachten bij een normale kater.

Ze gaat die avond vroeg slapen, bij haar vriend Herjo. “Ik heb er zelf geen herinnering aan, maar ik kreeg die nacht meerdere zware epileptische aanvallen”, zegt Lieke. Ze belandt in het ziekenhuis. Ergens rond 4 uur ’s nachts krijgt Lieke een CT-scan en later een MRI. “Misschien was ik wel een beetje te positief, ik grapte met de artsen en verpleegkundigen, en dacht eigenlijk: ik ben altijd gezond geweest, dit komt wel goed.”

Het is misse boel. De artsen zien een grote afwijkende massa in de hersenen, ruim zeven centimeter doorsnede. Kwaadaardig. Lieke blijft desondanks optimistisch. “Ik had eigenlijk geen idee wat dit betekende”, zegt ze terwijl ze de foto’s van haar hersenen laat zien. Drie weken later wordt ze geopereerd.

Lieke maakt plannen na die eerste operatie. Ze wil haar studie afmaken, bijvoorbeeld. En ze pakt het sporten op – daarmee moet ze weer vanaf nul beginnen met opbouwen. Dan al, ruim een jaar geleden, wil ze gaan hardlopen om geld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. Het berichtje was al getypt toen op de MRI bleek dat er nog een restant tumor zat, waardoor de artsen nogmaals wilden opereren.

“Dan hoor je dat je weer onder het mes gaat, weer moet herstellen, wéér helemaal opnieuw moet beginnen…”

Lieke Buiter

“Toen ik dat hoorde, was ik even helemaal van de kaart”, zegt Lieke. “Ik zag het allemaal niet meer zo zitten, omdat je weet wat er komt en hoe heftig het is.” Na de eerste operatie bijvoorbeeld, lag Lieke een week of drie in een donkere en stille kamer. “Ik kon geen prikkels hebben, ging alleen even vijf minuten naar buiten, om weer te gaan liggen.”

En wat zo demotiverend was: Lieke stortte zich na de eerste operatie volop op het sporten. Schaatsen, hardlopen, fietsen, skaten. “Dan hoor je dat je weer onder het mes gaat, weer moet herstellen, wéér helemaal opnieuw moet beginnen…”

Maar ook nu, begin 2024, herpakt ze zich. Voor de tweede operatie gaat ze alleen maar meer sporten. “Ik had bedacht, als ik 100 procent fit ben, dan val ik ver terug. Laat ik daarom sporten op 150 procent, dan kan ik fitter en sneller terugkomen.”

Onzekerheid

Hoewel de operaties geslaagd zijn, blijft er een restje tumor over. Dus die kanker zit er nog steeds, en Lieke komt in een vast ritme: om de drie tot zes maanden een scan. En iedere keer de onzekerheid of de tumor zich rustig houdt, of weer actief is. “De arts zei, we kunnen hier geen voorspelling voor doen. Je kunt hiermee bijvoorbeeld nog 2 jaar leven, of 20. Daar wil ik niet al te veel aan denken.”

Het tekent Lieke, ze vertelt haar verhaal kalm en overtuigend. Ze vindt het ook belangrijk om dat verhaal te vertellen, hoewel op momenten de tranen nabij zijn. Want is ze in het reine met de ‘nieuwe’ Lieke, de jonge vrouw die moet leven met een tumor in het hoofd?

‘Op zich wel”, zegt ze. “Ik ben nog steeds dezelfde persoon… maar toch ook weer niet. Ik ben veel sneller moe, kan minder prikkels verdragen. Maar ook mijn karakter is iets veranderd, ik was altijd al wel chaotisch, maar dat is er in ieder geval niet minder op geworden. Dat vind ik heel naar, want zo was ik hiervoor niet. Toch heb ik het geaccepteerd, dat die rotziekte in mijn hoofd zit.”

Als Lieke al iets terugkreeg van de tumor, dan is het dankbaarheid voor haar familie, vrienden en haar vriend Herjo. Zij waren er altijd en Lieke kon altijd op hun liefde vertrouwen. “Met Herjo was ik na een paar maand daten net een week samen”, zegt ze. “Hij bleef bij me en daardoor hebben we een onwijs diepe band, waar ik zo dankbaar voor ben.” Net als voor haar vrienden, die haar betrokken houden bij alle dingen die jonge mensen doen.

10 kilometer hardlopen voor KWF Kankerbestrijding

Lieke gaat 13 april de 10 kilometer hardlopen op de Enschede Marathon, en haalt daarmee geld op voor KWF Kankerbestrijding. “Het is belangrijk om onderzoek te doen”, zegt ze. “Zo is er net een nieuw medicijn ontwikkeld dat de groei van een hersentumor kan vertragen. Door het KWF te steunen kan er meer onderzoek gedaan worden.” Lieke’s doel is 5000 euro ophalen, daar zit ze al bijna op. “Maar hoe meer hoe beter”, zegt ze daarover. Lieke steunen? Dat kan via deze link.

rik

Rik Visschedijk