Christoph bouwde met dochter Yara een boomhut in haar slaapkamer: “Eigenlijk draait alles in dit huis om geborgenheid”

Christoph Hinske staat vrolijk te zwaaien in de deuropening van zijn appartement. Even daarna gevolgd door de vraag of de journalist voor binnenkomst zijn schoenen toch alsjeblieft zou willen uittrekken. “Helaas heb ik geen slofjes voor je.” Waar ooit fabrikant Thomassen & Drijver zijn blikjes met miljoenen van de band liet rollen in Deventer, staat nu het modern ogende appartementencomplex waar de Saxion-onderzoeker woont.

Hinske (45) heeft gekookt, of eigenlijk, daar is hij nog mee bezig. Op het menu staan zelfgemaakte tortilla’s. Dat heeft hij tijdens zijn tijd in Mexico opgepikt, vertelt hij in een sympathieke moes van Nederlands, Duits en Engels, die als de avond vordert en hij verder vermoeid raakt door het vertellen, steeds verder vermengd zal raken. Dat koken past bij het totale verhaal van zijn flat, had hij bij de uitnodiging al verteld. “Gastvrijheid staat altijd op nummer één.”

Dissidenten

Terwijl hij een eerste rondleiding geeft, praat hij over zijn leven. Over zijn jeugd in Oost-Duitsland, als kind van twee dissidenten. Zijn opleiding als bosbouwer. Over de relatie met zijn vader nu, en hoe ze van elkaar vervreemd zijn door hun totaal verschillende politieke opvattingen. Over zijn leven als bedrijfsexpert, in Bolivia, maar bijvoorbeeld ook in Mexico, en hoe ze als gezin besloten dat land te verlaten, na de geboorte van zijn dochter, vanwege financiën, familie en veiligheid.

Over de scheiding waardoor hij ongeveer een jaar geleden in dit huurappartement terecht is gekomen – en hoe dat nogal een schok was. “Ik wil niet klagen, maar ik was door mijn werk altijd gewend om in grote huizen te wonen.”

Nu woont hij in een huurappartement. En dat doet hij niet alleen: hij heeft het co-ouderschap over zijn twee kinderen Yara (11) en Nora (13). Hoewel het appartement niet groot is, slapen Yara en Nora allebei in een eigen slaapkamer als ze bij hem zijn.

Hijzelf ligt dan op een slaapbank in de woonkamer. Hij wijst naar de bank waarop de twee met een vriendinnetje zitten te gamen. “De vraag was: waar slaap ik eigenlijk? Toen heb ik bedacht om hen allebei een eigen kamer te geven, ik moest zelf even door de zure appel heen bijten.”

Maar met die slaapkamers – vooral die van Yara- is iets bijzonders. De kamer is als een soort bos ingericht, en die sfeer is doorgetrokken in de hele flat. Meesterwerk in het groene universum is misschien wel de hoogslaper waar Yara in slaapt, een soort boomhuthuis, met daarop een schildering door een kunstenares, de zus van een collega bij Saxion. “Die hebben we helemaal samen gemaakt”, zegt Hinske.

Verder is bijna elk meubelstuk in het huis op maat ontworpen en gemaakt, in nauwe samenwerking met een lokale meubelmaker en timmerman. Van de enorme golvende boekenkast die organisch uit de wand lijkt te komen, tot de eettafel, een gigantische uitlopende boomplank, waarop Hinske maar schoteltjes en bakjes blijft stapelen voor het avondeten.

Veiligheid en geborgenheid

In zijn huis komen de principes tot uiting die hij in zijn werk bij het Saxion Living Lab for Human Flourishing heeft geleerd. Hoe weet ik als bedrijf waar ik het ecosysteem waarin ik me bevind beter is als ik er bij ben? Daar gaat het over, heeft hij geprobeerd uit te leggen, en over de vraag hoe je maximale verbinding tussen mensen kan creëren. Klinkt zweverig misschien, maar voor Hinske zijn het serieuze zaken. “Probeer mij maar eens een bedrijf aan te wijzen dat duurzaam succesvol is, waar die principes niet worden toegepast”, zegt hij vol vuur.

Belangrijker dan die zakentaal, is misschien wel wat hij voor zijn kinderen probeerde te doen met het huis. Dit gaat niet om esthetiek zegt hij, of zelfs om functie, dat gaat erom om ze een plek van veiligheid en geborgenheid te bieden. “Ik wilde een plek maken waar je heelt van binnenuit.”

Die noodzaak tot heling, veiligheid en geborgenheid is alleen maar groter geworden door iets wat ze recent hebben ontdekt. Zijn ex-vrouw, waarmee hij zegt harmonieus het ouderschap te delen, is ernstig ziek. “We hebben twee dagen geleden gehoord dat ze baarmoederhalskanker in het derde stadium heeft.”

Boskind

Voorheen woonden ze in Lettele, midden in het landelijk gebied. Aan tafel vertelt Yara hoe gek ze was op buitenspelen en genoot van de natuur en dieren. Hinske: “Ze was echt een boskind. In die zin was het heel triest dat ze midden in de stad terecht kwam. Ik denk dat het maken van de boomhut daar ook uit voortkwam. Het was een totaal creatief proces.”

Hinske woont in een huurhuis en dat wil hij graag benadrukken, om te laten zien dat ook huurwoningen op een unieke en hoogwaardige manier ingericht kunnen worden. “Ik ben niet bang om te investeren. Ik voel mij ook gewoon eigenaar van de ruimte.” Het huis is volgens hem een voortdurend proces. “Telkens als iets af is, merk ik dat er iets nog mooier kan.”

“Ik vind mijn kamer heel leuk”, zegt dochter Yara zelf. “Vooral het bed, maar ook de schilderingen.” Volgens Hinske kreeg hij het grootste compliment nadat hij met zijn kinderen op bezoek was geweest bij een bekende ondernemer uit de regio. Die woonde in een kast van een huis, met een waarde die hij op vele miljoenen schat. Hij buigt voorover. “Ik kan je precies vertellen wie het is, maar wil niet dat iemand daar last van krijgt.”

Toen ze terugkwamen, vroeg hij – die zelf ook altijd in grote huizen had gewoond – aan zijn kinderen welk huis ze nou mooier vonden, de enorme villa die ze net bezocht hadden, of de flat van hun vader. “Bij jou, zeiden ze toen, want dat is ons thuis.” Iets mooiers hadden ze niet kunnen zeggen, zegt Hinske. “Mijn woning wordt er niet groter van, maar het laat wel zien dat je altijd een keuze hebt.”