Where We Live: Julie en Nathalie wonen in een huis met karpervijver en een zwaard in de slaapkamer

This article is also available in English

Ik baan me een weg door een smal steegje naar de achterkant van het huis. Mijn weg eindigt voor een donkergroen geschilderde deur. Die leidt naar een eenvoudige tuin, vol fietsen, een paar prullenbakken, een tafel en een paar plastic stoelen. Een gedeelde buitenruimte, zoals je je die voorstelt bij veel studenten in Enschede. Hier word ik begroet door Nathalie, die me meteen uitnodigt in haar huis. Vandaag ben ik op bezoek bij haar en haar kamergenoot Julie, de twee studeren Creative Media & Game Technology en wonen samen in dit studentenhuis.

We lopen verder door een smalle, verouderde keuken naar een donkere gang, bedekt met tapijt. Ook al een typisch beeld in studentenhuizen. Julie's kamer is op de begane grond. Ze laat zien wie ze is door haar decoraties, zoals posters of kleine beeldjes en verzamelobjecten van franchises zoals Star Wars, Assassins Creed of Lord of The Rings. Maar ook Formule 1 heeft haar interesse.

Wil je meer te weten komen over een bepaald object of gebied op de foto? Dan kun je meer te weten te komen door met de muis over de hotspots in de interactieve afbeeldingen te gaan. Die hotspots kunnen interessante verhalen onthullen.

Julie heeft de luxe dat ze haar slaapruimte kan scheiden van haar leven overdag, omdat ze een combinatie van twee kleinere kamers heeft, die met elkaar verbonden zijn. Omdat ze vaak moeite heeft met slapen moet ze slaap en vrije tijd scheiden, omdat het bed in een aparte ruimte staat is het veel gemakkelijker voor haar om tot rust te komen, en daar is ze erg dankbaar voor. Als ze deze ruimte niet zou hebben, zou ze het zwaarder hebben.

Als ze door het raam kijkt, kan Julie naar de achtertuin kijken. Maar iedereen die het huis binnenkomt, of dat nu gasten of huisgenoten zijn, kunnen ook bij haar binnenkijken. Daarrdoor heeft ze vaak minder privacy dan haar huisgenoten. In haar slaapkamer is nog een raam dat uitkijkt op het steegje naast het huis, waar hetzelfde privacy-probleem zich voordoet. Daarom heeft ze meestal een gordijn voor dat raam. “Het voelt alsof je een dierentuindier bent.”

Een van Julies kostbaarste bezittingen is haar gitaar. Ze kocht haar eerste elektrische gitaar toen ze 15 was. Het duurde ongeveer een jaar voordat ze deze hem kreeg, omdat hij op maat was gemaakt. Bovendien waren er een paar reparaties nodig om hem compleet te maken. Muziek speelt een grote rol in haar leven. Het is voor haar een manier om te ontsnappen en om zich uit te drukken. De muur achter haar bank is bewerkt met een muurschildering geïnspireerd op het album “Trench” van Twenty One Pilots, waar Julie een grote fan van is. Eerst was deze muur gewoon wit, maar op een dag dacht  ze: “Fuck it, ik begin gewoon te schilderen!”

Naast slapen, gamen en gitaarspelen bewondert Julie graag haar verzameling LEGO. Eén stuk springt eruit. Een blauw met oranje McLaren-formule-1-auto. En ze is een enorme Max Verstappen fan, en heeft iets wat zeker niet elke fan in zijn bezit heeft. “Ik moest bijna huilen toen ik het kreeg”, zegt ze.  Na het wereldkampioenschap van 2021 ontving ze verrassend genoeg een pakketje met daarin een heel bijzonder cadeau. Een stuk stof van Max' pak dat hij droeg tijdens het kampioenschap. “Wow, ik denk dat ik nu officieel fan ben”, besloot ze na dat bijzondere cadeau. Ze bewaart het lapje stof naast de racewagen, en zo combineert ze twee van haar favoriete dingen, LEGO en Formule 1.

Ik ben onder de indruk (en misschien ook wel een beetje bang) als Julie me een ander kostbaar bezit laat zien. “Oh ja, ik heb een zwaard”, zegt ze als ik haar vraag of ze iets in haar kamer heeft dat ze cadeau heeft gekregen. Ze haalt een groot, zwaar, zilverkleurig zwaard tevoorschijn. “Helaas is het niet scherp, want dat mag niet... anders zou het een wapen zijn.”

Toen ze jonger was, bracht haar opa haar in de ban van de Lord of the Rings-films. Mensen die bekend zijn met de ‘Trilogie’ herkennen dit zwaard misschien als Andúril. Julie kreeg het op haar 21e verjaardag, nadat ze haar tante haar vroeg wat ze wilde voor haar verjaardag. “Een zwaard denk ik", antwoordde ze.

Ze is niet alleen een grote fan van de films, maar associeert ze ook met haar opa. Haar familie speelt een belangrijke rol in haar leven en ze probeert ze zoveel mogelijk te bezoeken tijdens weekenden en vakanties. Stukken zoals het zwaard of haar gitaar verbinden haar met haar familie en herinneren haar aan haar thuis weg van huis.

Om bij Nathalies kamer te komen, lopen we weer door de donkere gang en gaan we de trap op. Bij het openen van de deur onthult ze een vrij ruime kamer waar ze sinds het begin van haar studie woont. De kamer is rommelig maar niet chaotisch, Nathalie omschrijft het zelf als “georganiseerde chaos”, waar alles leeft en gevuld is, maar tegelijkertijd is er een zekere orde bewaard en gehandhaafd. Ik zie meteen haar persoonlijkheid en interesses terug.

Nathalie heeft haar kamer met behulp van haar meubels in speciale ruimtes verdeeld. Het is belangrijk voor haar om wonen, slapen en werken te scheiden. Ze wil vooral niet werken in haar kamer. Voor haar moet het een ruimte zijn voor ontspanning en creativiteit, een plek waar ze tot rust kan komen.

Ze wordt vaak afgeleid door persoonlijke dingen als ze thuis werkt en werkt daarom liever op school waar veel mensen en lawaai zijn. Het helpt haar te concentreren. Net als veel andere studenten wil ze graag meer dan één kamer: meer ruimte zou haar dagelijks leven veel beter kunnen maken. Zaken als onderwijs, studiefinanciering en de huizencrisis leiden vaak tot soortgelijke problemen voor veel andere studenten die op zoek zijn naar meer ruimte. Anderen worstelen met dezelfde problemen als Nathalie: werk en wonen niet kunnen scheiden.

Ik ontdek dat Nathalie ook een echte tuin wil. Veel studentenhuizen hebben een gewone achtertuin met stenen vloeren en geen gras of plaats voor planten. Hoewel de meeste studenten niet echt een tuin in leven kunnen houden, kan het hebben van enige vorm van natuur iemands leefomgeving enorm verbeteren. Dit geldt ook voor Nathalie. Haar favoriete ding in haar hele kamer zijn haar pannenkoekenplanten in de vensterbank naast haar bank. Ze heeft nog een heleboel andere planten in haar kamer die ze verzorgt en zelfs zelf kweekt. Ze zegt dat ze ‘buiten’ en de verbinding met de natuur vaak mist. Daarom haalt ze de natuur graag naar binnen in de vorm van kamerplanten.

Naast planten is ze ook enorm geïnteresseerd in muziek en film. “Ik heb een pot vol met filmkaartjes... misschien wel 60 of meer. Ik denk dat ik ze nooit echt geteld heb. Bijna elke film die ik ooit in de bioscoop heb gezien zit erin.”

Uiteindelijk veranderen de geschatte 60 films zelfs in 90 exemplaren. De kaartjes gaan terug tot 2012. Waarschijnlijk heeft bijna iedereen wel minstens één kaartje van een film die ze in de bioscoop hebben gezien, of dat nu jaren geleden is of heel recent. Het is een eenvoudige herinnering aan gedeelde ervaringen met vrienden of familie, of zelfs aan de ontdekking van je favoriete film aller tijden op het grote scherm. Tegenwoordig bieden bioscopen vooral digitale kaartjes aan in plaats van ze uit te printen. Net als veel andere bioscoopliefhebbers is Nathalie hier boos over. Nu wordt het voor haar moeilijker om nieuwe kaartjes te verzamelen.

Een van haar muren hangt vol met posters die ze ooit gratis vond in een platenzaak. Oorspronkelijk was ze op zoek naar stickers om aan haar verzameling toe te voegen. Van sommige posters vindt ze het artwork mooi. Andere heeft ze gewoon gekregen, en een andere heeft ze voor Julie gehaald omdat Nathalie wist dat ze een bepaalde band leuk vond.

Het huis van Julie en Nathalie is een typisch studentenhuis, met afbrokkelende muren, grijze en stoffige verf en een verouderde keuken. De douchekop in de badkamer werd ooit slechts vastgehouden door schoenveters - de letterlijke omschrijving van aan een zijden draadje hangen. Een paar maanden geleden stond de kelder, die meestal dient als hangplek, blank. Op een gegeven moment dachten ze er bij wijze van grap aan om zwembadregels op te hangen, en de liefdevolle naam “Koi Pond” werd gegeven aan de nieuwe oase. Inmiddels is het water gelukkig weg en de ruimte kan weer gebruikt worden lekker te hangen.

Omdat er geen echte woonkamer is, hebben huisgenoten vaak de mogelijkheid om in elkaars kamer rond te hangen en als iemand een open deur heeft, zijn mensen welkom om gewoon binnen te lopen en een praatje te maken. Over het algemeen is het huis een sociale en gemeenschapsgerichte ruimte en de meeste bewoners zijn goed bevriend met elkaar. Voor zowel Julie als Nathalie is dit heel belangrijk: samenwonen met mensen die je kent en vertrouwt, mensen met wie je plezier kunt hebben. Julie en Nathalie hechten veel waarde aan de gemeenschap en band binnen hun huishouden. “Als je wilt, hoef je nooit alleen te zijn in dit huis.”