Hulpactie voor Oekraïne op Saxion: “Dit alles wat we hier kunnen doen”
Ook op Saxion komt de hulp voor Oekraïne op gang: Oleksandr Kuprii (18) en zo’n tien medestudenten coördineren vanuit een piepklein kamertje in het hoofdgebouw in Enschede een hulpactie. Spullen doneren kan van 10.00 tot 17.00u in Wolvecamp 2.29A. “Dit is alles wat we vanaf hier kunnen doen.”
This article is also available in English
Als een soort cynische grap praten Oleksandr Kuprii en zijn Oekraïnse vrienden niet meer over maandag, dinsdag of woensdag. “Het is de zesde dag”, zeggen we dan tegen elkaar, aldus de eerstejaars student Applied Computer Sciences. De zesde dag sinds hij om vijf uur ’s ochtends werd gewekt door een bellende vriend, en een telefoon die vervolgens overstroomde van berichten. “Het is oorlog, zeiden ze. Ik kon nauwelijks begrijpen wat er aan de hand was.”
Zijn thuisstad is Bucha, een stad van zo’n 40.000 inwoners op ongeveer 20 kilometer van hoofdstad Kiev, die hij in augustus van het vorige jaar verliet voor Enschede. Daar tovert hij zijn telefoon tevoorschijn, in de normaliter misschien saaie, maar nu vooral veilige geborgenheid van een doorsnee Saxion-kantoortje.
Het apparaat is zijn levenslijn, bijvoorbeeld naar zijn ouders, die naar het betrekkelijk veilige westen van Oekraïne zijn gevlucht. “Mijn ouders zijn geen militaire mensen. Vluchten was het enige wat ze konden doen: het werd te gevaarlijk.”
Maar zijn telefoon is nu ook de allesweter, de verbinding met 24/7 aan newsfeeds en getuigenverslagen. Op zijn scherm verschijnt een video, van wat ongeveer de hoofdstraat van zijn thuisstad is. Of beter gezegd: de hoofdstraat was. Tientallen meters aan gestrande tanks, kapotgeschoten straat en verwoeste huizen. De vernieling is overal en immens.
Hij zwijgt even en laat dan een ander beeld zien van Google Maps, om maar te onderstrepen: zo was het, een keurige groene straat.
Bucha ligt op vijf kilometer van vliegveld Hostomel, blijkbaar strategisch interessant, en het is daarom een van de zwaarst bevochten steden van Oekraïne. Dat hij hier zit en weet dat zijn stad nooit meer hetzelfde zal zijn is zwaar, zegt Oleksandr, die vooral spreekt door te zwijgen.
Oleksandr Kuprii (links) en medestudente en mede-organisator Ruslana Bosakevych (2e jaars Fashion & Textile technologies), in W2.29a, met de eerste spullen al op tafel.
Afleiding
Vorige week had hij nog vakanties, nu volgt hij weer colleges. Het voelt misschien gek, nu zijn thuisland in brand staat, en ingewikkeld is het ook. Tegelijkertijd: “Het is misschien gek om te zeggen, maar het is ook een afleiding.”
Van Saxion krijgen de studenten alle steun, zegt Oleksandr. “Ik ben gemaild door mijn studiecoach, door iemand van de opleiding, en heb bijvoorbeeld docenten om wat uitstel gevraagd. Dat was geen enkel probleem.”
Hij en zijn Oekraïense medestudenten staan in nauw contact met hun landgenoten in Enschede, een vrij grote gemeenschap volgens Oleksandr. Afgelopen zaterdag demonstreerden ze in Enschede, zondag stonden ze in Amsterdam.
Dat is om zoveel mogelijk mensen bewust te maken van wat er eigenlijk gaande is in hun land, zegt hij. “Dit is geen militaire parade, geen show. Dit is echte oorlog. En het is puur terrorisme; veel van de acties van de Russen zijn er puur op uit om mensen bang te maken.”
Doneren
Bewust maken is niet het enige wat ze doen. De Saxion-studenten staan in nauw contact met Twente voor Oekraïne, en zijn nu hun eigen hulpactie begonnen, vanuit Saxion. Met een groep van tien studenten (‘en die groeit nog’) verzamelen ze op Saxion spullen voor Oekraïne, die vanaf daar naar de centrale locatie aan de Getfertsingel in Enschede gaan. Vanaf daar gaan de spullen per auto richting Oekraïne. Daar zijn ze keihard nodig, volgens Oleksandr.
Of de oorlog snel afgelopen is? Daarop durft hij nauwelijks te speculeren. “Het is vooral hopen”, zegt hij. “Hopen dat het zo snel mogelijk afgelopen is, misschien is het snel afgelopen. Ondertussen is dit het enige wat we vanaf hier kunnen doen.”
Doneren? Dat Kan.
Van 10.00u tot 17.00u zijn de studenten in Wolvecamp 2.29a. Vooral nodig zijn medicijnen, kleding, voedsel, maar ook bijvoorbeeld mobiele telefoons. Zij zorgen dat de spullen vanaf Saxion naar de centrale inzamelingslocatie aan de Getfertsingel gaan. Hier een complete lijst.
Geld doneren? Via deze link kan dat.
Oleksandr Kuprii mailen kan ook: 510190@student.saxion.nl
Yevhenii “Eugene” Derevianko (3e jaars CMGT): "Een lucht rood van raketten was voor mij al een bekend gezicht"
door Joris Kok
Yevhenii "Eugene" Derevianko, een derdejaars student Creative Media & Games Technologies uit Oekraïne, kon de eerste dagen zijn ogen nauwelijks van zijn nieuwsfeeds afhouden. Zoals velen maakte hij zich zorgen om zijn familie toen de invasie begon. "Ik werd om 4 uur 's ochtends wakker door een telefoontje van mijn zus, die buiten de stad was, bij de familie van haar vriend. Mijn familie was daar ook, omdat ze niet wisten wat er zou gebeuren."
Eugene's familie woont in Kiev, dat een van de belangrijkste doelwitten van het Russische leger is. Veel gezinnen moesten de stad ontvluchten, niet wetende welke delen gebombardeerd of aangevallen zouden worden. Maar toen zijn gezin hoorde dat alleen het centrum van de stad zou worden aangevallen, konden ze veilig naar hun huis terugkeren. Ze wonen in een gebouw met een twee verdiepingen diepe parkeerplaats, die ze gebruiken als potentiële schuilplaats. "Voor zover je 'veilig' kunt zeggen, zijn ze veilig", zegt hij. "Als er iets gebeurt, hebben ze tijd om zich in veiligheid te brengen."
Eugene krijgt nu updates en foto's van zijn familie, waarop te zien is dat ze boodschappen doen en hun leven weer als vanouds leiden. "Het feit dat ze veilig zijn en het goed met ze gaat, kalmeert me enorm.” Deze situatie is niets nieuws voor hem, want hij komt uit Kramatorsk, in het oosten van Oekraïne. Een gebied dat al getroffen werd door de Russische invasie van Oekraïne in 2014. "Een rood verlichte lucht van de raketten was voor mij al een bekend gezicht."
"Blijf uit de situatie"
Eugene woont in het centrum van Enschede, maar bezocht afgelopen kerst zijn familie in Kiev en zijn oma in Kramatorsk. Hij groeide daar het grootste deel van zijn leven op en verhuisde pas later naar Kiev. Toch hij heeft een emotionele band met de stad en mist hij zijn familie in deze tijd. Maar die zijn vooral blij dat Eugene niet bij de oorlog betrokken is. "Ze blijven maar zeggen: 'Waag het niet om het leren van Nederlands over te slaan!'. Ze willen dat ik hier blijf om me te ontwikkelen in Nederland."
Eugene is dankbaar dat hij hier kan blijven werken, en vindt het op dit moment de beste manier om zijn gezin te onderhouden. "Ik wil wegblijven uit deze oorlog. Ik ben geen nationalist, ik hou van het land, en ik hou van de meeste mensen daar. Ik hou van de natie, maar ik zou er niet mijn hele leven willen blijven."
Saxion heeft 75 Oekraïense studenten en 50 Russische studenten. Een van Eugene's beste vrienden in Enschede komt uit Moskou. "Hij is ook bang voor deze situatie. Niemand wil oorlog, en de burgers van Rusland zijn niet verantwoordelijk voor deze strijd." Op de vraag of hij ooit mee zou doen op het slagveld, zegt Eugene dat het een ‘gevoelig’ onderwerp is. "Ik wil natuurlijk niet sterven, maar ik kan niet zeggen of ik daar mee wil vechten of niet. Dus de hele situatie is erg verwarrend."
Gerelateerde artikelen
Column: Groepswerk
Ooit gaf ik een introductiecollege voor een projectopdracht voor eerstejaarsstudenten in het vierde kwartiel. Omdat het plaats vond in het Harry Bannink-theater, dat zich leent voor dramatiek, kwam ik altijd op met de achtergrondmuziek van Darth Vader uit de Star Wars-films.
Dienstenraad wil adviesrecht bij benoemingen beter geborgd zien
De Dienstenraad, de medezeggenschapsraad voor de negen ondersteunende diensten van Saxion, wil zijn adviesrecht bij benoemingen van directeuren en leden van het managementteam (MT) steviger verankeren. In een brief aan de directeuren schrijft de raad dat het adviesrecht niet altijd wordt nageleefd. “Wij, maar ook adviseurs van HRM, gaan erop toezien dat er altijd advies wordt gevraagd”, aldus de raad.
In het donker op de WC? #DWJNWDJZWWMDWJTV
We zijn terug in onze rubriek met de onuitspreekbare naam om maar weer eens een ogenschijnlijk onbeduidend, maar desondanks veelzeggend mysterie te kraken. Voor de langzitters onder ons zal het een bekend fenomeen zijn: na een minuut of vijf, zes gaat het licht op de WC uit. En van binnen krijg je die niet meer aan. Hoe zit dit?