Kayleigh in de finale van Miss Beauty Utrecht: ‘Op Curaçao leerde ik dat niemand aan z’n lot overgelaten mag worden’

Hoe kwam de Missverkiezing op je pad?
“Een bekende vroeg me om mee te doen. Ik twijfelde eerst, want ik had een niet zo’n positief beeld over missverkiezingen en mijn ouders ook. Ergens voelde ik een soort schaamte om mee te doen. Thuis hebben we het veel over de deelname gehad en ik dacht bij mezelf: ik kan de casting altijd proberen. Ik kwam er toen direct achter dat ik me ga inzetten voor gelijke kansen. Je kunt met genoeg doorzettingsvermogen overal komen, dus dat is iets wat ik wilde meegeven tijdens de verkiezingen.”

Wat bedoel je daar precies mee, waarom moest dit jouw thema worden?
“Mij werd geadviseerd om basis kader te doen. Maar ik wist ook dat ik in de zorg wilde werken. Ik kreeg te horen dat ik met dit niveau nooit een volwaardig verpleegkundige kon worden. Dit hield mij tegen, maar het wakkerde ook motivatie aan om door te gaan. We verhuisden op een moment naar Curaçao, vanwege de baan van mijn vader bij defensie, en daar haalde ik mijn vmbo en later havo.

Ik hoorde zo vaak: de havo is veel te zwaar voor jou, het gaat je niet lukken. Maar mijn ouders en docenten zeiden dat ik het kon. ‘Kayleigh, jij bent zo’n bijter, jij kan je er makkelijk doorheen zetten. Je moet het gewoon proberen’, zei mijn vader. Het pushen van mijn ouders heeft mij erg geholpen, want ik vond mezelf vooral een mbo-er. Toen ik dacht dat het mij niet ging lukken, waren zij degene die ervoor zorgde dat ik vastbeet en door bleef gaan.”

Je hebt op Curaçao dus een persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt. Heb je daar ook nog andere levenslessen opgedaan? “Ja. Ik zag dat een onstabiele financiële toestand ervoor kan zorgen dat iemand stopt met doorzetten. Je verliest je zicht op je doelen en wat je eigenlijk wil in het leven. Mensen kiezen dan sneller voor de basisbehoeften. Ik vind dat je in die situatie juist een steun en een duwtje in de rug moeten krijgen. Laat ze niet aan hun lot over.

De coronaperiode was heel heftig op Curaçao. Veel mensen hebben namelijk flexibele contracten, waardoor ze niet doorbetaald krijgen als er geen werk is. Maar ook zij hebben families om voor te zorgen. Mijn ouders ondersteunden een aantal van die families. We gingen met een aantal mensen naar de supermarkt en ze vulden een winkelwagen met boodschappen, genoeg voor een hele maand. Mijn ouders rekenden daarna af en brachten ze naar huis. Ze waren toen dolgelukkig.’

Weet je, vroeger was ik best een brutaal kind en ik had altijd wel een weerwoord, zonder dat ik nadacht over de gevolgen. Ik denk dat ik heb geleerd hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben die je een zetje in de juiste richting geven. Dat heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Ik denk nu goed na over wat ik zeg en doe, en dit bespreek ik met mensen die ik vertrouw. Iedereen heeft behoefte aan een aantal mensen die er voor je zijn.”

Je gaat je droom volgen en wordt verpleegkundige. Hoe komt dat samen met wat je op Curaçao zag en wat je leerde?
“Ik heb een motto: ‘De lach van een patiënt is mijn kracht als zorgverlener’. Ik vind het fijn dat ik ervoor kan zorgen dat iemand even niet aan de ziekte hoeft te denken. Want ik weet dat een patiënt het moeilijk heeft, maar druk op het hart oom ook te genieten van de mooie momenten. Wees wie je bent, zeg ik dan. Je kunt niet alles nu veranderen.”

De finale is op 26 februari.